Maraton

WordPress skutecznie zniechęcił mnie swoimi limitami do blogowania. Skłamałbym jednak, gdyby to była jedyna przyczyna ciszy po tej stronie równika. Chyba się blogowo wypaliłem i będę potrzebował czasu aby ogień znowu zapłonął, jeśli to jest możliwe…czas pokaże.
Niczego nie zakładam i nic nie planuję. Ostatnio planowanie mocno mnie zweryfikowało. Jeszcze w listopadzie ubiegłego roku postanowiliśmy, że jakoś po nowym roku odwiedzimy nasze dziewczę i jej meksykańskiego wybranka, którego nie widzieliśmy już kilka lat. Szukaliśmy korzystnych cen i dobrego połączenia. Nie było z tym łatwo bo chociaż Meksyk nie leży aż tak daleko to jednak obowiązkowe wizy dla Ekwadorczyków limitują ilość połączeń. Znaleźliśmy wreszcie przyzwoite połączenie i zaplanowaliśmy lot na ósmego stycznia. I nic w tym nie byłoby nadzwyczajnego gdyby nie niespodziewana podróż do kraju. Jej konieczności nie szło przewidzieć. Udało mi się na ostatnią chwile złapać połączenie, które do Polski trwało trzydzieści sześć godzin. Powrót był już bardziej przyzwoity i zamknął się dwudziestoma czterema godzinami. Dwa dni potem siedziałam znowu w samolocie jako, że lotu do Meksyku nie można było ani odwołać, ani przełożyć. Z bardzo szybkich i pobieżnych obliczeń, w ciągu niecałego miesiąca przeleciałem mniej więcej trzydzieści trzy tysiące kilometrów. Zabrakło mi tylko trzynastu tysięcy a obleciałbym równik dookoła.
Lubię podróżować. Meksyk dał mi trochę luzu i relaksu. Pogoda była zjawiskowa a ocean rewelacyjny. Mimo wszystko, nie pamietam kiedy ostatnio tak mnie ucieszył powrót do domu. Nie ma to jednak jak swoje cztery ściany….

Zachód słońca w Meksyku nad oceanem jest niepowtarzalny.