Kraby i inne ptactwo

Nie ma lekko. Jeszcze chwilę pomęczę was wspomnieniami z pobytu na wybrzeżu. Poza brakiem klimatyzacji w wynajętych pokojach, wypad był doskonałą ucieczką od miejskiego zgiełku. Co prawda ostatni weekend naszego pobytu nałożył się z lokalnymi obchodami karnawału co zakłóciło odrobinę ciszę, to jednak dla nas mieszkających ponad dwa kilometry od głównej plaży Canoy zgiełk z tym związany nie był aż tak dokuczliwy. Dał za to popalić Milanskiemu, którego kwatera znajdowała się zaledwie kilka metrów od dyskotekowego namiotu. Muzyka z niego płynąca to było takie typowe bum, bum na jedno kopyto, przy którym bardziej rozsadzało łepetynę niż można było się bawić. W oparach tego bum, bum wrzuciliśmy coś na ruszt i ukontentowani powędrowaliśmy w kierunku naszego tymczasowego miejsca zamieszkania. Milansky musiał cierpieć w samotności. Pierwszego dnia naszego pobytu natknął się na jakąś rosyjską rodzinę i od tego czasu próbował ich odnaleźć, zwłaszcza że zainteresowała go jedna z kobiet. Niestety, poszukiwania nie okazały się owocne.
Nie pamiętam jak to jest nad Atlantykiem, ale plaże nad Pacyfikiem pełne są karbów. Żłobią one sobie dziury w piasku i gdy tylko coś niebezpiecznego zbliża się dają w nie nurami w tempie rekordu świata. Mają dziwny sposób chodzenia, jakoś tak pod skosem, tak że w pewnym momencie sam nie wiedziałem czy te gamonie tak drepczą, czy to moje sfatygowane oczęta wyłapują niewłaściwie obraz. Chyba jednak to pierwsze. Udało mi się jednego takiego osobnika nagrać. Sami zatem zdecydujcie.
Nasz domek przypomniał mi hacjendę. Daleko od gwaru i zgiełku, cisza i tylko szum fal oceanu i terkot ptactwa zakłócał całkowitą ciszę. Jedynym mankamentem był parny klimat, od którego zdawało się nie być ucieczki. Jak to w życiu, coś za coś. Dogrzaliśmy się bez dwóch zdań. Po tygodniu jednak zatęskniliśmy za umiarkowaną Cuencą.