Cząsteczka

Wigilia za nami. Dzisiaj Boże Narodzenie. Zanim się zorientujemy będzie już po świętach. Zaraz po nich Nowy Rok. Ten tydzień zwykle zmusza do refleksji i przemyśleń. Jaki był mijający rok? Dla mnie trudny ale i radosny. Ostatnie dzieciątko zawarło związek małżeński. Jego wesele było kulminacyjnym punktem naszych podróży.
Polityka i politycy jak zwykle kontynuowali obrzydzenie nam życia. Staram się trzymać od tego z daleka ale jak każdego z nas i na mnie mają wpływ decyzje wybrańców trzech narodów, może nie tyle w sferze materialnej ile w sferze psychicznej. To się pewnie długo nie zmieni bo do polityki garnie się wszędzie najgorszy element. Może kiedyś świat się obudzi i oby nie było zbyt późno.
Moje pokolenie w sumie miało sporo szczęścia. Urodziliśmy się już po wojnie i żyliśmy w miarę spokojnie. Powoli pokolenia międzywojenne odchodzą i to my stajemy się najstarszymi. Urodzeni w latach dwudziestych ubiegłego wieku dobijają lub dobili setki. Pewnie już niewielu och zostało. Lepiej zapewnie maja się urodzeni w latach trzydziestych. To pokolenie moich rodziców. Wojna odebrała im dzieciństwo, musieli dorastać bardzo szybko. Potem nastał czas PRL-u. Oddali swoje najpiękniejsze lata dla odbudowy kraju zdewastowanego przez wojnę. Nie mieli też łatwo, bo wszyscy wiemy jak bardzo represyjnym systemem był PRL zwłaszcza zaraz po wojnie. Podobnie jak nas dzisiaj i na nich ówczesna polityka wywarła silne piętno. To jednak pokolenia lat dwudziestych i trzydziestych podnosiły nasz kraj z prawdziwej ruiny. Nie takiej o jakiej mówi europosłanka Szydło, która pewnie ruiny nigdy nie widziała, i której formacja doprowadza nas ponownie do ruiny. Moi rodzice, jak i podejrzewam wielu innych, nie patrzyli na nazwy, patrzyli na zniszczony kraj, który wymagał odbudowy. Oczywiście podnoszenie się z gruzów polepszyło i ich żywot. Mnie jeszcze wtedy nie było na świecie. Jestem produktem tak zwanego wyżu demograficznego. Niewiele zatem wiem o tamtych czasach. Rodzice jednak często wracali do wojny i czasów przed nią. Ich opowieści pozostaną na zawsze częścią mnie. Opowiadali też o odbudowie kraju i pierwszych powojennych latach pełnych niepewności. To smutne, że premier naszego rządu i partia nim władająca , negują wszystkie osiągnięcia tamtego okresu. Nie mnie dowodzić, że było inaczej. Rozumiem, że każdy widzi tamten okres z własnej perspektywy i dla wielu nie jest ona dobra. Brak jednak szacunku dla tamtych pokoleń najdelikatniej mówiąc mnie oburza.
Skąd ten temat akurat dzisiaj? Mam nadzieję, że potrafię spojrzeć krytycznie na tamte czasy. Są one jednak częścią mnie i moich rodziców. Ich życie to też część mnie. Siedzę na lotnisku w Quito, w drodze do Polski, aby pożegnać ojczulka. I właśnie takie myśli chodzą mi po głowie.

Reklama