Na rozstaju

W latach gdy wyjeżdżałem z Polski, jednym z najbardziej pożądanych celów emigracji była Kanada. Kraj klonowego liścia w porównaniu ze Stanami prezentował się wyjątkowo atrakcyjnie szczególnie pod względem świadczeń socjalnych i opieki zdrowotnej. Odwiedziliśmy ten kraj wielokrotnie, bo pod Toronto mieszkają nasi kuzyni, z którymi mieliśmy zawsze bardzo dobre relacje. Mieszkając w New Jersey dojazd do Toronto zajmował nam około ośmiu do dziewięciu godzin. Po drodze mijaliśmy niezapomniany wodospad Niagara, który sam w sobie wart był wycieczki. Kanada zrobiła na nas dobre wrażenie, jednak było zbyt późno na kolejna przeprowadzkę, zwłaszcza że zżyliśmy się z naszym otoczeniem. To było wtedy. Dzisiaj to zupełnie inny kraj. Jest to jedno z miejsc o najostrzejszych przepisach antycovidowych. Ostatnie pociągnięcia rządu zmierzające to wywalania z pracy ludzi niezaszczepionych w tym nakaz szczepienia kierowców dużych ciężarówek doprowadziły do wielkich protestów. Obserwujemy na YouTube najazd trakowców na Ottawę. Setki ciężarówek zablokowały dojazd do stolicy, która stała się jednym wielkim parkingiem. Do kierowców dołączyli się inni mieszkańcy Kanady. Wszyscy domagają się zniesienia obostrzeń i ustąpienia aktualnego premiera tego państwa.
Skala protestów przeszła chyba oczekiwania władz, bo zrezygnowali z użycia siły w celu opanowania sytuacji. Protest trwa a jakie będzie jego zakończenie, zobaczymy.
Przeglądam, w poszukiwaniu tych informacji oficjalne strony medialne. Cisza. Zero informacji. Dziwi mnie to trochę bo jednak i skala, i państwo to nie jakiś kraj trzeciego świata. Main stream media wolą jednak siedzieć cicho, po co dolewać oliwy do ognia, który płonie coraz silniejszym płomieniem. Dobijamy dwóch lat od ogłoszenia pandemii. Kolejne fale, sprzeczne informacje, każdy kraj po swojemu, tu i ówdzie obostrzenia i sankcje, za których złamanie, konsekwencje wdzierają się zbyt brutalnie w codzienne życie. To wszystko powoduje odmienne efekty od zamierzonych. Na początku był strach. On jednak minął przede wszystkim z powodu braku ogólnoświatowej koncepcji walki z wirusem. Zmęczenie wielu ludzi osiągnęło dopuszczalne maksimum poczucia bezpieczeństwa. Mam wrażenie, że stoimy na rozstaju dróg. Zostały już tylko dwa wyjścia: albo zdać się na siebie samego i dbać o swoje zdrowie jak potrafimy najlepiej, albo oddać je w ręce polityków i ich popleczników. Tylko, że w tym ostatnim przypadku uzależniamy się coraz bardziej od nich tracąc powoli prawo do wolności osobistej. Ktoś mi zarzuci, że w okresie pandemii wolność to pojęcie abstrakcyjne. Mam zatem pytanie – czy gdy już pokonamy owego wirusa, to nasze prawo do decydowania o samym sobie zostanie nam przywrócone bez żadnych wyjątków?
Może właśnie to co dzieje się w Kanadzie odpowie nam na to pytanie.