Nasze błędy

Już wspominałem, że cała ceremonia składała się z czterech części. Każda z nich w granicach mniej więcej dwudziestu pięciu minut. Czyli razem około półtorej godziny.

Nie wiedzieliśmy tego. Nie zdawaliśmy sobie również sprawy z gorąca jaki wytworzą para i kamienie, jednym słowem nie byliśmy przygotowani fizycznie. Ciekawość i emocje związane z nią, wzięły górę.

Pierwsza cześć rozpoczęła się przy wychłodzonym namiocie. Dopiero po około dziesięciu minutach zaczęliśmy odczuwać coraz większą temperaturę i obecność pary. Szczelnie domknięte pomieszczenie potęgowało uczucie braku tlenu.

Z drugiej jednak strony atmosfera w środku, śpiewy, rytmicznie wystukiwane akordy na bębnie, pozytywna energia płynąca z każdej strony odwracały uwagę od oddechowych niedogodności.

Przetrwaliśmy pierwszą cześć bez większych problemów. Dodam tylko, że nie pamietam abym kiedykolwiek przeżył aż tak obfity proces pocenia. Brak zatem jakichkolwiek problemów spowodował, że po pierwszej części, gdy otworzono drzwi na nowe kamienie, zdecydowaliśmy się pozostać w środku zamiast wyjść na zewnątrz by złapać haust świeżego powietrza. Rozgrzane i spocone ciało nie zachęcało do zetknięcia się z chłodnym powietrzem na zewnątrz.

To był olbrzymi błąd z naszej strony. Nikt nam nie bronił wyjścia. Pozostaliśmy w środku. Jose Luis przed rozpoczęciem mówił nam o technikach oddychania, które w tych warunkach ułatwiają pobyt wewnątrz. Radził również aby w momencie gdy gorąc zacznie nam dokuczać, położyć się na ziemi z twarzą w jej kierunku bo tam będzie najchłodniej.

Drzwi się zamknęły i rozpoczęła się druga cześć. Już po chwili znalazłem się w pozycji leżącej. Źdźbła trawy dotykające mojej twarzy rzeczywiście swoim chłodem przyniosły ulgę. Pacha Mama wiedziała czego potrzebuję. Praktycznie całą druga cześć spędziłem z głową w trawie coraz to przesuwając się aby znaleźć coś chłodnego. Mógłbym wyjść. Nie zachodziła jednak potrzeba. Nie będę jednak ukrywał, że gdy drzwi się ponownie otworzyły wyczołgałem się na zewnątrz w tempie przyspieszonym. Zaległem w trawie, zapomniałem o gorącym i spoconym ciele. Poczułem oddech ziemi…może w tym wszystkim właśnie o to chodzi?

Nie wróciliśmy oboje na cześć trzecią i czwartą. Towarzyszył nam jubilat, dla którego ta ceremonia przede wszystkim była przygotowana. On też zdawał się być „zmęczony”.

Po ostatniej części reszta towarzystwa po wyjściu na zewnątrz rozłożyła się na chłodnej ziemi, chłonąc jej temperaturę. Wiedziałem co czuli, bo sam tak leżałem dwie części wcześniej. Nigdy ziemia nie sprawiła mi tyle przyjemności.

Teraz wiem czego się spodziewać. Jeśli nadarzy się okazja to już lepiej przygotowany z chęcią z niej skorzystam.

Jeszcze spaliliśmy naszej naszyjniki z ostatnimi naszymi życzeniami na przyszłość i już po chwili impreza przeniosła się do domu. Trzeba było przecież wypić toast za zdrowie jubilata.

I po naszyjnikami.