Miotam się

Miotam się między siatkówką a piłką nożną. To miotanie jeszcze jakoś mogę zaakceptować i zrezygnować z jednej dyscypliny na korzyść drugiej.
Miotam się między ojcem i mamą. Tato w szpitalu, mama w domu. Odwiedziłem ojca…najgorsza wizyta w moim życiu. Rodzicielka nie do końca świadoma stanu taty. Wyborów wiele nie mamy. Ojciec wymaga całodobowej opieki. Miotam się zatem pomiędzy ośrodkami opieki zdrowotnej, które niby podpadają pod te same przepisy ale mają je wszystkie w głębokim poważania i stosują swoje własne wewnętrzne. Ta coś w rodzaju Dudy powołującego się na konstytucję…własną konstytucję napisaną na kolanie przez prezesa. To chory kraj z chorą służbą zdrowia. Ludzi z empatia brak. Ludzi gotowych do wypisania rachunku, czekających na łatwy pieniądz, można znaleźć na każdym kroku. Czy tak jest wszędzie? Pewnie tak, tylko, że mi przyszło się z tymi realiami zetknąć tutaj na miejscu, w kraju nad Wisłą.
Trzy miesiące temu ojciec był na chodzie. Potem wpadł w kłopoty i w dobie pandemii nie został prawidłowo zdiagnozowany. Mało tego. Po upadku ze schodów, podrzeszowski szpital, o ironio ten sam, który operował moją dziewczynę po złamaniu nogi, o chlubnej nazwie „Święta Rodzina” zdecydował się tylko prześwietlić układ kostny ojca, lekceważąc prześwietlenie głowy. Złamań nie było. Wygnali więc ojca do domu o drugiej nad ranem, bo w Świętej Rodzinie miejsce przelicza się na pieniądze. Ojciec najprawdopodobniej uległ udarowi. Dzisiaj już nikt nie potrafi stwierdzić kiedy. Wożą go zatem od szpitala do szpitala. Obecnie przebywa w zakładzie opieki zdrowotnej. Nie do końca kontaktowy. Nie poznał mnie. ZOZ, na którym przebywa nie wzbudził mojego zaufania. Lekarz prowadzący to pospolity kłamca, który zmienia zdanie z każdym telefonem, oczekując zapewne na „kieszonkowe”. Chcemy przenieść tatę do bardziej ludzkiego ośrodka….ale procedury rozkładają nas na łopatki. Czy mam więcej pisać? Nawet mi się nie chce. Raczej unikam tutaj tematów personalnych….zdominowały one jednak moje ostatnie dni.