Chmura, deszcz i dusza.

Czy ktoś słyszał o państwie o nazwie Timor Wschodni. Wiem, wiem napewno Ewa pisząca bloga z Indonezji. Ja szczerze mówić nic o tym państwie nie słyszałem. Ba nawet nie wiedziałem o jego istnieniu.

Właśnie obejrzałem film zatytułowany „Sergio”. Historia dyplomaty onzetowskiego, który przyczynił się do uzyskania niepodległości przez Timor. Z pochodzenia Brazylijczyk. Znalazł się w Timorze próbując zakończyć konflikt pomiędzy tym państwem a Indonezją.

Timor przez długi czas był kolonią portugalską. Gdy ci jednak zdecydowali się go opuścić natychmiast zjawili się Indonezyjczycy i go wchłonęli. Nie cackali się zbytnio z tubylcami wprowadzając krwawe rządy w trakcie, których zginęło około dwieście tysięcy obywateli Timoru.

Dzięki działaniom ONZ-tu państwo to odzyskało niepodległość w maju 2002 roku. Było pierwszym państwem wyzwolonym z niewoli i niezależnym w XXI wieku. Film oczywiście oparty na faktach, co stanowi o jego sile.

Nie będę więcej na jego temat pisał, chce tylko streścić jedną scenę, która zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie.

Otóż Sergio spotyka starszą kobietę w szkole przyuczającej do różnych zawodów. Jako kolonia portugalska obywatele Timoru znają biegle język portugalski, który posługują się również w Brazylii. Stąd Sergio nie ma problemów z rozmową z ową kobietą. Pyta ja zatem jakie jest jej życzenie i czego by jeszcze chciała. Ta mu odpowiada, że i tak tego nie zrozumie. On jednak nalega. No i ta jej odpowiedź dla mnie była niesamowita.

Nie mam już nikogo – rzecze kobieta. Wszyscy moi bliscy zginęli lub zostali zamordowani. Chciałabym zamienić się w chmurę. Niech mnie potem wiatr zaniesie tam gdzie mój dom. I niech zacznie padać z tej chmury aby moja dusza już na zawsze spoczęła w mojej ziemi.

Przytaczam to z pamięci. Może słowa były trochę inne, sens jednak jej wypowiedzi był właśnie taki.

Nie czuje osobiście aż tak silnego związku z miejscem mojego urodzenia. A jednak ta wypowiedź trawi mnie od wczoraj i nie może mi wyjść z głowy.