Wynik wnioskowania

Mieszkając ponad połowę życia poza Polską, udało mi się poznać to jak ludzie żyją gdzieś indziej. Często łapią mnie rożnego rodzaju przemyślenia na ten temat. Z perspektywy różnorodności narodowych Stany wydają się mi być najbardziej otwartym krajem. Polska pod tym względem, zwłaszcza ostatnio, prezentuje się nader prymitywnie i jeśli można by stworzyć kategorie krajów czwartego świata to tam bym umieścił nasz ślepo sfanatyzowany kraj.

A jak się przedstawia w tym kontekście Ekwador? Szału nie ma, jak mówiła mojej dziewczyny fizykoterapeutka, gdy odnosiła się do czego kontrowersyjnego.

Ekwador napewno jest krajem biedniejszym od Polski. Różnice w posiadaniu widać na każdym kroku. Nie żyje w ich społecznościach aby zdeterminować stopień tutejszej otwartości. Obowiązuje jednak rozdział kościoła od państwa i tutejsza hierarchia nie ma aż tak dużego wpływu na suwerena. Może to wynikać również z tego, że z uwagi na indiańskie korzenie, wielu Ekwadorczyków przekazuje z pokolenia na pokolenie indiańskie tradycje i kulturę. Napewno mniej to widać w miastach. Poza nimi jednak jest to dość łatwo zauważalne. Obie kultury, ta hiszpańska i indiańska, funkcjonują obok siebie przez tyle lat, że nauczyły się akceptować wzajemnie. Chociaż ponoć nieco inaczej jest jednak w dżungli gdzie okoliczne plemienia domagają się większej autonomii w zakresie decydowania o surowcach naturalnych i ich wydobyciu. W tym przypadku potwierdza się stare powiedzenie, że jak nie wiadomo o,co chodzi, to na ogół chodzi o pieniądze.

Z powodu nieznajomości języka, początkowo obracałem się w gronie lepiej wykształconych Ekwadorczyków. Teraz już znam trochę słów. Mogę się zatem porozumieć z klasą mojego Pepe, który niewiele widział i niewiele wie o świecie. Bez względu na klasę tubylcy postrzegają nas jak kogoś siedzącego na pieniądzach. Próbują wszelkimi sposobami naciągnąć, podprowadzić pare groszy, wykorzystać naiwność i niewiedzę. Trzeba jak najszybciej poznać realia aby nie dać się wykiwać na każdym kroku.

Długo płaciliśmy frycowe. Z dzisiejszej perspektywy widzę, że daliśmy się wypuszczać w przysłowiowe maliny przede wszystkim tym lepiej sytuowanym. Z nimi łatwo nawiązywało się kontakty, oczywiście ze względu na ich znajomość języka angielskiego. Zawsze starali się być bardzo pomocni, wręcz chętni do jej niesienia. Gdy jednak mogli coś z nas wyciągnąć robili to bez chwili zastanowienia i z zimna krwią. Frycowe. Dzisiaj widzę, że daliśmy się tym naszym przyjaciołom nieźle narżnąć. Być może właśnie dlatego, gdy Pepe stara się wydymać mnie na kilka dolarów, spóźniając się do pracy, czy obijając się w jej trakcie, wcale mnie to nie złości. To prosty człowiek. Postrzega mnie jak milionera i w jego mniemaniu, skoro całymi latami był wykorzystywany, to czas nadszedł aby sobie trochę odbić. Rozumiem tych ludzi i mam do nich swego rodzaju słabość. Trzeba jednak i ich od czasu do czasu wyprostować bo działają zgodnie z zasadą „daj mi palec a ja ci urwę rękę”. Będą sprawdzać konsekwentnie jak daleko mogą się posunąć. Aż powiesz dość. Na chwile wyhamują, nawet wrócą do wcześniejszych ustaleń, by po chwili ponownie rozpocząć swoją grę w naciąganie. W przypadku Pepe jest to dość denerwujące, bo w przeciwieństwie do jego ekwadorskich pracodawców traktujemy go niemal jak członka rodziny, oferując w południe kawę z czymś słodkim. Jednak to do niego nie dociera i w myśl zasady, że palec to mało wciąż kombinuje jakby tu upierdzielić całą rękę. Czasami to wychodzi dość zabawnie, czasami bywa frustrujace.

No i czego o tym pisze? No cóż, jestem tu obcy i słabo rozumiem ich sposób myślenia. Do Polski raczej nie wrócę. Choć to kraj mojego urodzenia i jego mentalność płynie w mojej krwi, to muszę przyznać, że łatwiej mi zrozumieć Pepe niż moich krajan. Ot i wniosek, do którego ostatnio doszedłem.

Nasze kury dzisiaj oszalały. Na jedenaście niosek dziewięć jajeczek. 😃😃😃