Te wszystkie Wielkanoce.

Cień niesympatycznego wirusa zdominował nasze życie. Wtargnął w nie niezapraszany i bez pytania. Początkowo zlekceważony i słabo dostrzegany, rozpanoszył się na dobre i nie wyglada na to, że zamierza się stąd zabrać w miarę w szybkim i przewidywalnym czasie.

Niespodziewanie spadły na nas rożnego rodzaju obostrzenia. Jedne mniej inne bardziej uzasadnione. Wielu z nas rozumie powagę sytuacji i stosuje się do zakazów i nakazów. Do tej pory przechodziliśmy koło nich rozumiejąc ich potrzebę.

Nadeszły jednak święta. W naszej tradycji i nie tylko naszej to czas dla rodziny. Zostaliśmy go pozbawieni w dość brutalny sposób. Wszystko to powoduje powszechną apatię i depresyjne zmęczenie. Trudno się dziwić. Na codzień mało mamy wspólnego czasu dla siebie. Z nadzieją każdy oczekiwał tych świat i spotkań przy rodzinnym stole. W tym roku nic z tego nie będzie. Kolejne życiowe doświadczenie, które pewnie zapisze się w naszej pamięci niezbyt miło.

Nie zawsze i nie wszystko w trakcie naszego pobytu na ziemi układało się, układa i będzie układać po naszej myśli. Trzeba się z tym pogodzić.

Mając to na uwadze pomyślałem sobie, żeby odrobine sobie powspominać. Kilkadziesiąt tych świat wielkanocnych przecież mam na liczniku. Różnorakie one były bo i z rodziną w kraju i z dala od kraju. Wreszcie te kompletnie samotne. Być może właśnie one pozwalają mi patrzeć na te aktualne relatywnie spokojnie i bez emocji. Mam kontakt z najbliższymi i wiem, że wszyscy są zdrowi. Czy może być coś ważniejszego. Według mnie, nie. Reszta jest przejściowa, kiedyś ewentualnie minie tak jak minęło wszystko inne.

Nie pamietam zbyt wielu świat wielkanocnych z dzieciństwa. Pamiętam natomiast te zwariowane lane poniedziałki. Sikawka w kształcie jajka wielkanocnego to był standard. Używało się jej przede wszystkim w stosunku do dorosłych. A po południu kto co miał, bele większe i byle się w tym czymś zmieściło dużo wody i dawaj lać się tymi pojemnikami, podwórko na podwórko, klatka na klatkę. Nie zawsze dopisywała pogoda ale kto by się tym przejmował. Ile razy zmienialiśmy ciuchy? Tego już nie pamietam.

Dopóki mieszkaliśmy w kraju świąt w domu raczej nie spędzaliśmy. Od tego byli rodzice moi i Luśki. To były czasy kiedy święta rzeczywiście miały ten charakter typowo rodzinny. Stół niekoniecznie uginał się dzisiejszymi przysmakami ale trzeba powiedzieć, że nic na nim nie brakowało. System panujący w ówczesnych czasach, mimo swoich niedoskonałości nigdy nie odebrał nam przyjemności spędzania świąt wspólnie. Nigdy nie było tematów, które mogłyby nas skłócić podzielić czy poróżnić. I to zawsze będę pamiętał.

Przyszła emigracja. Pierwsze samotne święta dość bolesne bo i wsród obcych i daleko od domu. Przyświecały mi jednak cele związane z nasza przyszłością. No i wreszcie jak się powie „a” to w konsekwencji powinno się powiedzieć „b” i nie mazać się nad sobą. Łatwo nie było. Ale te doświadczenia dzisiaj pozwalają mi wszystko znieść odrobine lepiej.

Jakoś z czasów Polski nie bardzo pamietam świecenia pokarmu. Za to z okresu pobytu w Stanach to mi utkwiła najbardziej w pamięci. Najpierw był wyjazd do polskiego sklepu w Garfield. Oj, co oni tam nie mieli. Kiełbasa swojska najlepsza jaka w życiu jadłem. No cuda, cudeńka. To się robiło w piątek. A w sobotę rano koszyczek był gotowy do świecenia. Polski kościół jakieś czterdzieści minut drogi samochodem. Święcenie zwykle co pół godziny. A potem jeszcze chwila rozmowy ze znajomymi i z powrotem do domu. Niedzielne śniadanie niczym już się nie różniło od tego polskiego tyle, że w okrojonym składzie. Ot tak leciały kolejne lata.

Wreszcie zjechaliśmy do Ekwadoru. Dzieciaki wcześniej poszły na swoje. W Stanach Wielkanoc to nie to co w Polsce. Tu się pracuje i zasadniczo nie ma ani jednego dnia wolnego w związku z tym świętem. To i dzieciakom zapracowanym trudniej było wyrwać się w odwiedziny. Choć na niedzielne śniadanie zawsze gdzieś tam u kogoś spotykaliśmy się razem. Ta opcja odpadła w Ekwadorze. Tu jesteśmy tylko dla siebie i tylko ze sobą. Nie do końca. Jutro będziemy gościć Słowaka ze Słowacji. On się załapał na przylot a nam zabrakło czasu na wylot.

Tak czy inaczej wirus i nam pokrzyżował plany. Ten się jednak śmieje kto się śmieje ostatni. Ten ciućmok w końcowym efekcie przegra z nami i, jak to wyczytałem na kilku blogach, jeszcze będzie pięknie. Czego wszystkim życzę.