Reklama Iberii

Od wyjścia z domu do wejścia do domu podróż zabrała nam mniej więcej trzydzieści godzin. Dwie przesiadki, jedna w Madrycie, druga we Frankfurcie. Przy takich odległościach trzeba powiedzieć, że połączenie było wręcz rewelacyjne, bo mieliśmy niecałe dwie godziny na zmianę samolotu na obu lotniskach.
Ameryka Południowa w tym Ekwador w związku ze swoją historią to państwa silnie historycznie związane z Hiszpanią. Jeśli mieliśmy jakiekolwiek wątpliwości to rozwiał je, przynajmniej mnie, nasz wylot. W odstępie pięćdziesięciu minut do Madrytu odlatywały dwa samoloty. Znam lotnisku W Guyaquil bo stąd zawsze wylatujemy. Nawet w czasach przed pandemią nie było tu tylu ludzi ile właśnie w ubiegły piątek. Jeśli ktoś myślał, że będzie pustawo i apokaliptycznie…nic z tych rzeczy, takich tłumów nie widziałem na tym lotnisku nigdy. W tym kontekście to całe nawoływanie do dystansu, noszenia masek i innych różności związanych z wirusem każe się zastanowić nad tymi wszystkim obostrzeniami. Musieliśmy oczywiście zrobić test ale prawdę mówiąc nie wiem ile on jest warty. Nie wiem z bardzo prostych powodów. Przeprowadzono bowiem badanie w trakcie jednego z lotów przed startem i po wyładowaniu. Przed oczywiście wszyscy mieli wynik negatywny, po wylądowaniu już nie. Hm…ciekawe.
Zatem tłoczno, tłumnie a znaki na ziemi zachęcające do dystansu, nawet gdyby ktokolwiek chciał przestrzegać … żadnych szans.
Oba samoloty do Madrytu nabite do ostatniego miejsca. To jedenaście godzin lotu. Osiem miejsc w rzędzie, cztery w środku i po dwa pod każdym oknem. Dostaliśmy te najgorsze dwa, w rzędzie czteroosobowym w środku. Mieliśmy zatem po jednej i po drugiej stronie kogoś kto zamykał nam wyjście.
To był nasz pierwszy lot Iberią. Życzyłbym sobie aby był ostatnim. Fatalna obsługa, wyjątkowo niesympatyczne charaktery, domagające się na każdym kroku do stosowania się do ich poleceń. Jedenaście godzin w zatłoczonym samolocie z obowiązkową maską na twarzy. Wirus w tym kontekście był bardziej ludzki bo ponoć nie atakował w trakcie posiłków. Na ten czas wielkodusznie pozwolono nam ściągnąć zasłony twarzowe. Jedynaście godzin, będę to powtarzał, bo to naprawdę spory odcinek czasu, obsługa samolotu w trakcie całego lotu nie pozwalała ruszać się ze swoich miejsc. Luśka potrzebowała wyjścia rozruszać nogi. Już po chwili obsługa kazała jej wracać na miejsce. Okrutni, straszni, bezduszni ludzie. Zapakowali nasz jak sardynki w puszce a potem z bestialską przyjemnością obserwowali jak się dusimy w maskach bez możliwości poruszania się. Niech to będzie moją reklamą Iberii. Brrrr..

Takie „zachęcające” do podróży mieliśmy przed oczami.

Przydługo już…więcej zatem następnym razem.