Epilog dnia bez …..

Na czym to ja skończyłem? Już mam. Seeker odgadła mój nastrój w sposób najbliższy prawdzie. Gdzieś mój spokój mistrza z Ekwadoru w tym hałaśliwym zgiełku też mnie opuścił. Miałem ochotę trzepnąć martwą rzeczą w drugą równie nieżywą czyli ruterem w lustro.

W porę jednak przyszło opanowanie w czym pomogło mi dziecko z krwi mojej czyli córcia. Idziemy na spacer na lody. Znowu poczułem smak chłodu ogarniający moje jeszcze niespokojne ciało. Jasne, że tak.

Zanim jednak do tego doszło, zaczęło się spodziewane zamieszanie. Siostra, jako właścicielka sklepu miała wysłać zamówienie drogą elektroniczną oczywiście. Nie mogło być o tym mowy. Wypadła jak burza z domu w bliżej nieokreślonym, kierunku w celu złapania gdzieś jakiego połączenia.

Z pokoju poniżej ojczulek ostro okładał komputer. On szukał strony z wynikami totolotka z poprzedniej nocy. Szedł o zakład, że tym razem jednak wygrał. Tylko jak to sprawdzić. Tatku do cierpliwych nie należy, zwłaszcza w sprawach wygranych w totolotka, które zdarzają się nadzwyczaj rzadko. Nikt jednak nie mógł go przekonać, że nie ma obawy, i że jeśli wygrał to kasa i tak nie ucieknie. Sprawdzić w niedziele jakie były wyniki to niepodobna, przecież oprócz franczyzy Rydzyka, ponoć, czyli Żabki wszystko inne jest zamknięte. Dziadek jeszcze chwile nie dawał za wygraną. Wreszcie umęczony, poddał się i zaległ w pozycji niespełnionego wygranego na najbliższym fotelu.

Zabraliśmy się i uciekli aby nie dać się wciągnąć. Lody do mnie przemawiały. No i przy okazji dowiedziałem się, że Amerykańce świętują dzień ojca. Radość o poranku wzięła mnie ze swoim chłopem na balangę jedzeniową i piwko na ochłodzenie gorącej atmosfery.

Wracamy do domu po około dwóch godzinach. Dżizus, mój pokój stał się obozem wszelkiej maści informatyków, znajomych siostrzeńca. Łóżko moje zajęte. Trwała narada jak tu złośliwym martwym rzeczom udowodnić, że człowiek to jednak studnia pomysłów.

Na tym etapie, po lodach, pizzy i piwie internet przestał być dla mnie ważny. Wręcz przeciwnie do łóżka, na którym miałem błogą chęć zalęgnąć. A tu ni….cholery oczywiście.

Moja oaza spokoju w Ekwadorze nauczyła mnie odrobine kontrolować emocje. Myślę sobie wytrzymam. Kiedy jednak po godzinie konsylium zaczęło coś tam rozbierać i łączyć się ze stadionem Wembley, nerwy zaczęły mnie puszczać.

Z pomocą przyszedł ukochany rodzic płci męskiej. On też gonił na ostatnich emocjach wciąż szukając możliwości sprawdzenie swojego kuponu.

Na szczęście w barku był koniaczek. A na frasunek przecie najlepszy trunek.

Jeszcze tej nocy siostrzeniec ogłosił zwycięstwo człowieczego rozumu nad martwymi rzeczami. Oto bowiem internet wreszcie został uruchomiony. W tym momencie było mi to już definitywnie obojętne. Prawdę mówiąc ojcu też.

A jutro z przykrością opuszczam Kaczystan i udaję się do Trumplandu, gdzie podobno nijaki Duda odniósł wielki sukces dyplomatyczny. Dokładnie jaki, nikt tego nie wie bo wizy póki co wciąż obowiązują.

No i stało się

No i stało się. Wczoraj wymordowany duchotą panującą w mojej tymczasowej sypialni, obudziłem się relatywnie wcześnie. Jeszcze chwilę walczyłem z klimatyzacją, której oczywiście nie ma. Moja potyczka polegała na sprawdzaniu, co bardziej daje mi chwile wytchnienia, otwarte czy zamknięte okno. Różnica była niewielka. Jeszcze chwile trachnąłem swoje ciało na łoże, skląłem nakrycie i wszystko w co byłem przyodziany. Niewiele tego było. W tej temperaturze nawet tylko stringi zdawały się być nadmiarem.

Pomyślałem o artykule na bloga, ale mózg kategorycznie odmówił. Miał racje. Mógłbym prawdopodobnie niechcący napisać coś siebie samego kompromitującego. Jeszce chwile tłukłem się przewalając się z jednego końca na drugi koniec łóżka.

Poddałem się w końcu. Chociaż godzina wciąż była wczesna doszedłem do wniosku, że chłodny prysznic przywróci mi myślenie i być może korzyść z tego jakąś mieć będę.

Już po chwili stoję pod tym genialnym wynalazkiem, kiedy nagle, klik i bum, nie ma światła. Po chwili jednak następne klik i światło się pojawiło. Tylko na parę sekund by kliknąć ponownie i zniknąć. Lecz i tym razem następne kliknięcie spowodowało jasność już po chwili. Bum, niestety następny klik pozostawił mnie znowu w ciemności. Jeszcze dwukrotnie zostałem zaskoczony by wreszcie światło odeszło na dobre. W tym momencie byłem już dobrze zmoczony. Nie pozostało mi nic innego jak kontynuować dalsze oziębianie mojego „boskiego” ciała. Zapomniałem nawet o otaczającej mnie ciemności bo ulga była nieopisana. Przez chwile nawet stałem pod tym rewelacyjnym chłodnym strumieniem wody upajając się spadającą temperaturą mojego ciała. Jeszcze chwile i podniecenie mogłoby się przerodzić…zamilknę lepiej.

Przypomniałem sobie, że to nie mój dom a woda nie płynie z darmowego strumienia. Nazywa się to tutaj komunalna i trzeba za nią płacić. Lekko się zawstydziłem swoim brakiem szacunku do nie swoich pieniędzy. Zamknąłem błogi strumień i kiedy w ciemnościach szukałem ręcznika, nagle klik i pojawiło się światło. Tym razem już na stałe. Nie było już kolejnej niespodzianki, chociaż moje oczy przywykły już do ciemności. Ba, powiem więcej jasność sprowadziła mnie na ziemie i gdy spojrzałem w lustro … sam wyłączyłem światło.

Z łazienki wychodziłem z mieszanymi uczuciami, schłodzony ale ten rzut oka w zwierciadło był totalnie zbyteczny.

Wpadłem do pokoju, odnalazłem mój łącznik ze światem. Nie było jednak internetu. Tak się dobrze składa, że cała sieć jest w moim pokoju. Hop do rutera . Wyłączyłem dziada i zresetowałem. Nacisnąłem wszystko co było do naciśnięcia i to samo zrobiłem ze wszystkim kablami, które bezceremonialnie odłączyłem. Po chwili ponownie wszystko połączyłem i uruchomiłem urządzenie. Nic z tego połączenia nie ma.

Usłyszałem piętro wyżej ludzkie odgłosy. To siostra ze szwagrem już wstali i kręcili się nad moją głową. Krótka informacja i szwagier za chwile był już w moim królestwie snu. Coś tam pstrykał, łączył i rozłączał albo odwrotnie. Tak czy śmiak ruter odpierał wszelkie ataki i odmawiał funkcjonowania. Ponoć te świetlno-prądowe kliknięcia go wyczerpały i wziął i spalił się na amen.

Niedziela rano bez internetu. Pomyślałem sobie, oj będzie się działo.

I działo się. Nie wiem czy chcecie wiedzieć co?

Internet i wstrząsy.

Aczkolwiek internet przestał być w Ekwadorze czymś ekskluzywnym, czym był jeszcze pięć, sześć łatwemu, to jednak dostęp do niego nie jest wcale taki prosty. W mieście oczywiście funkcjonują już połączenia światłowodowe ale poza miastem już bywa różnie.

Okolica, w której zdecydowaliśmy się osiedlić to bardzo mały przysiólek, który dodatkowo jest położony w górach. Sąsiedztwo składa się z około dziesięciu domostw. Taki stan rzeczy nie zachęca dostawców internetu do inwestowania. Dlatego jesteśmy zmuszeni do korzystania z połączenia mobilnego. Niestety to połączenie wciąż jeszcze kuleje tutaj. Czasem mamy silny sygnał i wtedy możemy przeglądać niemal wszystko co nas interesuje. Czasami jednak sygnał jest bardzo słaby i wtedy strony ładują się w nieskończoność. Przykładem tego są różne platformy blogowe.

Utrzymuje kontakt z blogerami z różnych platform. O ile na swoim worldpress nie mam problemów z odczytaniem artykułów i pozostawieniem wiadomości o tyle na innych platformach już nie jest tak łatwo. Często wręcz nie jestem w stanie zostawić swojego komentarza. Nie mam pojęcia czym jest to spowodowane. Jedyne co przychodzi mi do głowy to sygnał, który gdy jest dobry nie powoduje tego typu trudności. Zawsze jednak próbuje pare razy jak się nie udaje, no cóż siła wyższa.

Ekwador leży w strefie dość sporej aktywności tektonicznej. Trzęsienia ziemi nie są tutaj czymś nadzwyczajnym. Na ogół mają one miejsce nad samym Pacyfikiem. Zdarza się jednak, że epicentrum jest na lądzie. Tak właśnie było w ostatni piątek. Dość mocno potrzęsło. Było pare minut po piątej a tu nagle nasze łóżko zaczęło się ruszać i podskakiwać. Zwykle trwa to kilka sekund. Nie tym razem. Przez około pół minuty chalupa się ruszała by wreszcie przestać. Rozbudzony zdecydowałem się skorzystać z toalety. A tu masz babo placek, zatrzęsło jeszcze raz. Trochę słabiej ale wrażenie ruszającego się pode mną sedesu nie należało do najprzyjemniejszych.

Przyzwyczailiśmy się do tych trzęsawek i o ile trwają pare sekund to nawet nie zwracamy na nie uwagi. Półminutowe to była jednak nowość.

Matka ziemia, w mojej encyklopedii, wie co robi. Dlatego ufam jej bezgranicznie.

Klawiaturowi tchórze

Nie powiem sekretu,

Że w dobie internetu

Często zza klawiatury

Wynurzają nam się szczury

Bez imienia i nazwiska

Jak bezdomne psiska

Tu szacunek psom oddaję

Bo po prawdzie mi się zdaje

Że pies szczeka dla obrony

I nie rządzą nim demony

Nienawiści i podłości

Jak tych bezimiennych gości,

Którzy mało co widzieli,

Bo widzieć nie chcieli,

Spójrz w zwierciadło

Jak nam rzecze porzekadło

Tam zobaczysz tchórza

Co się zeń wynurza,

Który odważnego tak udaje

Gdy go nikt nie rozpoznaje

Mały, tępy i złośliwy

Podejrzliwy, pamiętliwy

Zasklepiony w swych poglądach

Nic nie widział, lecz oglądał

W telewizji coś przed laty

Od starego wtedy zebrał baty

Za nieuctwo i nękanie,

Koleżanek podglądanie.

Ja rozumiem twą frustrację

Jeśli jednak chcesz mieć rację

Weź do ręki dziś książeczkę

I poczytaj choć troszeczkę

Może wtedy też zrozumiesz,

Że nie wszystko wiesz i mało umiesz

A w twej głowie ci zaświta

Miast używać incognita,

Kiedy plujesz dookoła

Robiąc z siebie durnia i bawoła,

Zastanowisz się przez chwile

Jak daleko jesteś w tyle

I jak bardzoś jest tchórzliwy

Gdy używasz tylko ksywy