Gdy brakuje słów pozostają wspomnienia.

Takich wpisów chciałbym unikać i umieszczać ich jak najrzadziej. Ten blog jednak to zbiór moich obserwacji i wydarzeń. Tak jak wczorajszy dzień, nie wszystkie one są wesołe.

Pamiętam blok, w którym dostaliśmy upragnione mieszkanie. Po paru latach wiele rodzin funkcjonowało już bez ojców, którzy czmychnęli w poszukiwaniu lepszego życia. Większość rodzin była w tym samym wieku. Mieliśmy dzieciaki również w tych samych latach. Ta dzieciarnia spędzała większość czasu na zewnątrz, grając w coś tam albo urzędując pod trzepakiem.

Panie pomagały sobie wzajemnie jak mogły. My zaś szukaliśmy szczęścia gdzieś tam w wielkim świecie.

Życie jak życie niesie w sobie mnóstwo niespodzianek. I tak nieoczekiwanie po latach okazało się, że nasi sąsiedzi też znaleźli się za wielkim stawem. Spotkaliśmy się oczywiście i od tego czasu pozostawaliśmy w kontakcie. Gdy nasz starszy syn szedł do komunii, Józef akurat był w kraju i co najważniejsze miał tą wielgachną kamerę VHS, której użyczył nam na ten czas. Zrobiło się z tego pamiątkowe nagranie nie tylko komunii ale i naszych dzieciaków grających w kopaną razem z dziewczynami. Ubiory w jakich występowali mocno bulwersują mojego syna, ale takie były czasy. Co więcej na owym filmie jedna z dziewcząt została dużo później żoną starszego syna Józefa. Odnaleźli się w Stanach i już nie chcieli się więcej gubić.

Ułożyli sobie życie. Często spotykali się z naszym przychówkiem. Ot taka kontynuacja bliskiej znajomosci z kraju w wydaniu dorosłym gdzieś tam na obczyźnie. My zaś wielokrotnie odwiedziliśmy Józefa z jego żoną Ireną w Nowym Jorku a oni nas w New Jersey.

Czy może być coś gorszego dla rodziców niż odejście jego dziecka do krainy wiecznych łowów zanim oni tam dotrą? Po stokroć nie. Taka właśnie wiadomość spadła na nas wczoraj wczesnym rankiem, gdy dowiedzieliśmy się o nieszczęściu naszych serdecznych przyjaciół. Ich życie przeplatało się z naszym na wielu płaszczyznach. Ich dzieci i nasze dzieci pozostawały w bliskim kontakcie. Tym ciężej jest nam dzisiaj zrozumieć to co się stało. Żadne słowa nie są w stanie wyrazić naszego smutku i przygnębienia.

Magdo z dziećmi, Ireno, Józku i Marcinie, żadne słowa kondolencji i współczucia nie oddadzą tego co czujemy i jak bardzo nam jest przykro.

Grzegorz na zawsze pozostanie w naszej pamięci jako uśmiechnięty, oddany rodzinie mąż, ojciec, syn i brat. Swoim odejściem pozostawił po sobie niewypowiedziany ból. Tam gdzie się przeniósł zyskali dobrą duszę.

Stacja wieczność

Na ten dzień nikt z nas nie czeka, chociaż wiemy, że jest on nieunikniony. Sekret naszego życia polega na tym, że każdego dnia czyjeś się zaczyna, czyjeś kończy. Dla tych i ich rodzin, którzy dzisiaj właśnie rozpoczęli swoją ziemską wędrówkę jest to dzień niewątpliwie radosny pełen szczęścia i nadziei. Na przeciwnym biegunie tych emocji znajdują się dzisiaj ci, którym przyszło zakończyć swój pobyt wsród nas i przenieść się do krainy wieczności. Chociaż dla nich ten dzień może być wybawieniem z udręk, chorób i innych nieszczęść jakie ich spotkały w trakcie czy pod koniec życia, to tak się nie dzieje z ich rodziną. Swoim odejściem pozostawiają bliskich w nieopisanym bólu. Od ponad trzech lat moja teściowa walczyła z udarem, który w ciagu paru sekund zmienił jej życie w to co wielu nazwałoby udręką. I dla niej tak zapewne było. Nie miała na to wpływu, przyjęła zatem to tak jak mogła najlepiej godząc się z przeznaczeniem. Z pokorą znosiła swoje cierpienie, z którego wybawienie nadeszło dzisiaj. Pociąg z jej życiem, który rozpoczął swą podróż w marcu tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku dotarł dziś dwudziestego ósmego listopada dwa tysiące siedemnastego roku do stacji wieczność. Chociaż życie jej nie rozpieszczało, nigdy się jednak nie żaliła i taką chcę ja zapamiętać. Mówią, że człowiek powinien pozostawić po sobie coś materialnego zanim odejdzie. To nieprawda, jej cząstka pozostanie na zawsze w nas wszystkich, którzy mieliśmy możliwość ją poznać.

Ekspresem przez zycie

Życie jest jak pociąg ekspresowy

Jeszcześ doń nie wsiadł a on już gotowy

By ruszyć i zabrać nas w drogę

Relacje z której zdamy przed Bogiem

Wszyscy ruszamy ze stacji Poczęcie

Już koła się kręcą, lecz pociąg jakby zawzięcie

Wciąż nie mógł nabrać prędkości

A nam tak spieszno jest do Młodości

Och jak rzesz przeklęcie wolno kręcą się koła

Przed nami jeszcze Żłobek, Przedszkole i Szkoła,

Koledzy i Koleżanki oraz Podwórko

Wspólne Zabawy i Szałas pod Chmurką

To wszystko fajnie, lecz nam w głowie kino

I film od lat szesnastu, który nam minął

Bo maszynista jakiś dziwnie złośliwy

Nie chce przyspieszyć i ciągle się dziwi

Dokąd tak bardzo my się spieszymy

Przecież dojechać i tak zdążymy.

Gdy wreszcie dotarliśmy do Młodości

Ogarnął nas wszystkich wybuch radości.

Już tempo pociągu nam nie przeszkadza

Jak jeden mąż każdy się zgadza

Na krótki postój by się rozglądnąć

A może nawet „cygarem” zaciągnąć

Bo stacja Młodość to doświadczenia

Bez, których nie ma naszego istnienia.

Lecz co to, pociąg zatrzymać się nie zamierza 

I już do stacji Matura zmierza

To ważny przystanek na naszej drodze

Pomyłka na nim kosztować może nas srodze

I choć kontakt z podróżującymi wciąż utrzymamy

Na chwilę się jednak porozsiadamy

Od stacji Matura juz dwa biegną tory

Nie pojedynczy jak do tej pory

Do stacji Studia zmierzają jedni

Dla innych, ich chleb powszedni

W miasteczku Praca się ulokował

By tam jego smaku mogli skosztować

Wkrótce na stacji Praca też się zjawili

Ci co przystanek Studia zwiedzili

I znowu wszyscy po jednym torze

Przez góry, doliny, pustynie i morze

W kierunku kolejnych stacji zmierzamy

A gdy znajdziemy Miłość się zatrzymamy

I chociaż przystanek to dla nas ważny

Nasz pociąg jak ktoś niepoważny

Wciąż kręci do przodu kołami

Przystanek Rodzina już jest przed nami

A zaraz za nią to stacja Dzieci

I coraz szybciej życie nam leci

Bo maszynista wszystko na opak robić się zdaje

Miast ująć gazu to go dodaje

Szybko minęły postoje Wakacje, Awanse, Przyjaźnie

I coraz bardziej i bardziej wyraźnie

Pociąg rozpędza się wbrew naszej woli

Emerytura, Wnuki, Choroby i Wszystko mnie Boli

Jak wszystkie przystanki ostatnie

I te minęliśmy szybko oraz bezwładnie

Jakbyśmy nad życiem tracili kontrolę

Dostając się w czyjąś niewolę

I pędzi ten ekspres na kark złamany

Już nie ma taty juz nie ma mamy

I juz w wagonach jakby mniej ludzi

To ktoś zasypia, to ktoś się zbudzi

By swój testament spisać ostatni

Bo juz do końca życiowej matni

Przystanków nam pozostało niewiele

Wciąż otaczają nas dzieci i przyjaciele

Jeszcze przystanki Zaduma i Bez Odpowiedzi Pytania

Jak choćby, czy wykonaliśmy swoje zadania?

Czasu na odpowiedzi nie mamy zbyt wiele

Bo oto stacja, która podróży naszej jest celem

Przez maszynistę została zapowiedziana

Dobiegły końca ziemskie wieczory i rana

Na stację Wieczność pociąg się wtacza

I widok przed nami inny się roztacza.

Ale o tym napiszę innym razem

Do rychłego zobaczenia. Tymczasem.