Dawno już nic nie pisałem o Ekwadorze, zatem wracam na „swoje” podwórko. Wiele spraw dotyczących codziennego życia wciąż nie znam ale powoli dowiaduje się coraz więcej. Sąsiedzi chętnie zaspokajają moje ciekawość dzięki czemu mogła powstać ta notka.
Edukacja w Ekwadorze jest podobnie jak wszędzie trzystopniowa. Szkoła podstawowa to sześć lat nauki po czym dzieciaki idą do szkoły średniej. Tutaj podobnie jak w podstawówce czeka ich sześć lat nauki. Są jednak już pewne różnice. Pierwsze sześć lat to generalna nauka o wszystkim po trochu bo nie może być inaczej skoro prawie wszystkiego naucza jeden wykładowca. Jedynymi przedmiotami, które wykłada inny nauczyciel to języki obce. Po sześciu latach nauki czeka zatem szkoła średnia. Tu juz wiedzy nauczają specjaliści w swoim przygotowaniu, do każdego przedmiotu jest inny nauczyciel. Pierwsze trzy lata to nauka wszystkiego na tym samym poziomie. Po skończeniu dziewiątej klasy dzieciaki zaczynaja być profilowane pod względem swoich zainteresowań. Nie znaczy to, że zmieniają klasy czy szkoły, po prostu w ramach tej samej placówki uczą się bardziej szczegółowo przedmiotów, które mają dla nich być karierą na przyszłość. Szkoła średnia kończy się testem z wiedzy zdobytej na tym etapie wykształcenia. Nie jest to jednak podobne do naszej matury. Test jest podstawą do przyjęcia na wyższe studia, które tutaj są rownież bezpłatne lub w niektórych przypadkach, np medycyna, minimalnie płatne. Test, który uczniowie przechodzą na koniec średniej szkoły jest punktowany i w zależności od ilości zdobytych punktów młodzi ludzie mają prawo wyboru kierunku dalszej nauki. Ci, którzy zdobyli najwieksza ilośc punktów mogą wybierać pomiędzy uczelniami jak i kierunkami studiów. Ci, którym test wypadł gorzej maja wciąż możliwości dalszej nauki na studiach jednak kierunki dla nich są ograniczone. Żeby zatem kontynuować naukę na medycynie trzeba bezwzględnie być wsród najlepszych. Określone kierunki wymagają określonej ilości punktów a ponieważ nauka jest w większości bezpłatna system ten ma gwarantować ukończenie studiów przez aplikantów. Znajomy, od którego wyciągnąłem te informacje jest dentystą. Jako student medycyny po skończeniu studiów musiał odpracować rok w terenie gdzie służba zdrowia jest gorsza, przy czym była to dla niego niejako praktyka. Po roku mógł juz wykonywać zawód gdzie chciał. Mój znajomy uważa, że tak powinno być, bo jednak wykształcenie medyczne to olbrzymie koszty i powinno się je jakoś państwu zwrócić. Osobiście podzielam ten punkt widzenia.