Angora od czasu do czasu dostarcza mi tematów do moich wpisów. Dziś postanowiłem przedrukować trzy listy czytelników do tej poczytnej gazety. Mają one w moim przekonaniu wspólny mianownik. Specjalnie pomijam nazwiska autorów bo nie chodzi mi o polemikę z nimi a bardziej zainteresowało mnie pewne zjawisko, o którym poniżej.
Chciałabym przestrzec gorszy sort aby w codziennym zabieganiu, załatwiając różne sprawy, nie ujawniał swoich preferencji. Może cię wtedy, gorszy sporcie, spotkać przykra niespodzianka, tym bardziej niespodziewana, że czasami jesteś wprowadzany w błąd przez swojego rozmówcę. Rzekome, duchowe pokrewieństwo, które w stosunku do niego odczuwasz, może się skończyć przykrym rozczarowaniem. A oto scenki z życia (i doświadczenia) wzięte gdy nieopatrznie zaczęłam wyrażać swoje poglądy. Jadę taksówką. W pewnej chwili widzę jak pan kierowca „nie zauważa” numeru kamienicy, pod który miał mnie zawieźć. Jadzie dalej długą ulicą, by mógł dopiero zawrócić na rondzie. Odnoszę radio do naprawy. Aparat odbieram naprawiony, ale odtwarzacz taśm, działający wcześniej bez zarzutu, plącze taśmy coraz bardziej, aż kolejną wybebeszył całkowicie. Gdy wracam do warsztatu, pan technik uśmiecha się na mój widok. Dobrze wiedział, że przyjdę….Jestem w pensjonacie ( przed październikowymi wyborami ). Jem obiad w towarzystwie pani, prowadzimy luźną rozmowę. Któregoś dnia pani mówi, że jest z Nowego Sącza. Zauważam, że to miasto jest propisowskie. Pytam ” Pani też? ” Gdy na drugi dzień przysiadam się do stolika, pani demonstracyjnie chwyta talerz z zupą i przesiada się na inne miejsce. Najbardziej spektakularnym przypadkiem była moja dawna już rozmowa z sąsiadem. Gdy mu oświadczyłam, że jestem przeciwna pochowkowi prezydenta Kaczyńskiego na Wawelu, powiedział, że ” takich jak ja powinno się zastrzelić „. Te i inne zdarzenia, których byłam świadkiem lub uczestnikiem ( awantura w sklepie z bułkami, wyzwiska na rzuconą żartem uwagę w tramwaju ), rzucają cień na nasze codzienne życie. Pokazały mi, jak głęboki rów nietolerancji i nienawiści udało się wykopać niedużemu, toksycznemu panu. Ale on odejdzie, a my? A my z naszymi podziałami zostaniemy na długo.
Teresa M.
Do napisania skłonił mnie list pana Eugeniusza pt. ” Faktów nie zmienią nawet…bogowie”….List hołdujący Armii Czerwonej. List hołdujący ZSRR za to, że powstała na jego terenie Armia Polska. Autor wspomniał, że Wojsko Polskie tworzyli kresowianie i Sybiracy. Nie wspomniał jednak, skąd nasi rodacy tam się wzięli. Nie wspomniał rownież o 17 września 1939 roku, gdy Sowieci wkroczyli do Polski, wyciągnęli ludzi z łóżek i w bydlęcych wagonach wywieźli ludzi do łagrów. Zesłańcy za wszelką cenę pragnęli wrócić do Ojczyzny. Mieli wybór: albo armia Berlinga, albo źycie w nieludzkich warunkach, choćby i śmierć w łagrach. Czasy propagandy zamiast faktów historycznych mamy za sobą. Całe średnie i starsze pokolenie doświadczyło tej propagandy w szkołach. I na filmie „Czterej pancerni i pies” …..Dlatego warto się dokształcić – powstało wiele rzetelnych książek historycznych z wykazem dokumentów, źródeł historycznych. Celem Związku Radzieckiego nie było wyzwalanie Polski. Nie po to podpisano pakt Ribbentrop – Mołotow. Nie byłoby marszu na Berlin, gdyby Hitler nie wywołał wojny z ZSRR. Pięknie pisze autor tego listu o dumie, bojach, bitwach, słupach granicznych, osadnictwie i tworzeniu struktur władzy. A gdzie fakt sfałszowanych wyborów? Pan Eugeniusz wini zbrojne podziemie za niepotrzebne, dodatkowe tragedie. A gdzie druga strona medalu? Gdzie prawda o Katyniu? Armia Czerwona po drodze grabiła, niszczyła i gwałciła. Kto się bronił dostawał kule w łeb. Znam platerówki i ich relacje.znam też relacje rodzinne z pierwszej ręki. Moja matka miała wówczas 19 lat. Gdy przechodził front, uciekła do lasu i spała zimą na gołej ziemi. Odchorowała to cieżko, przeziębienie i osłabienie z głodu skończyło się gruźlicą. Dlaczego uciekała? Żeby jej nie zgwałciła maszerującą na Berlin dzicz. Takie są fakty. Szkoda źe dzisiaj, ogranicza się naukę historii w szkołach. Dzisiaj, gdy można już mówić prawdę. Komu i czemu to służy? Komu na tym zależy?
Anna B.
Urodziłam się w 1960 roku. W czasach szalejącego socjalizmu realnego. Mówią, że to był reżym…Wszyscy mieli jeszcze w pamięci pięcioletnią traumę wojenną. Trwały prace by odbudować Polskę i zbudować socjalistyczną rzeczywistość. Moja rodzina wierzyła w nowy ład społeczny; państwo dało im szansę na wykształcenie i karierę zawodową. Po godzinach spędzonych w hucie pracowali społecznie, budując kino, osiedla mieszkaniowe. Dostali za to wcześniejszy przydział na mieszkanie w nowym ceglanym budynku, który rownież w czynie społecznym zbudowali inni pracownicy. Urodziłam się w domu w asyście akuszerki – przeżyłam bez problemów. Potem był osiedlowy żłobek, następnie bardziej świadome przedszkole i dojrzała obecność w ośmioletniej szkole podstawowej. W szkole uczono matematyki, była przyroda, biologia, anatomia, geografia, fizyka i chemia. Podręczniki zawierały treści i wzory, a nie obrazki. Żyjąc w reżymie, który zakładał nienawiść do krajów Zachodu, nie było lektoratów języka angielskiego, za to ekspresowy system stosowano przy nauce rosyjskiego. I w tym języku można się było porozumieć praktycznie wszędzie ( od NRD po granice z Japonią ). Moja reżymowość ujawniała się podczas pochodów pierwszomajowych. W mundurku harcerskim, wiwatowania na cześć zaprzyjaźnionych szefów rożnych partii na Stadionie Śląskim. Miłość do reżymu wykazywałam rownież, biorąc udział w pracach społecznych , sadząc drzewa w parku Kościuszki, albo występując w zespole muzycznym – śpiewaliśmy patriotyczne pieśni. Z tych samych powodów – wyznawania ideologii socjalizmu realnego – odwiedzałam chorych kolegów, wyjeżdżałam na bezpłatne biwaki wycieczki z zakładu pracy rodziców. Grabiłam liście na swoim osiedlu, zajmowałam się przyszkolnych ogródkiem. Największy mój grzech to bycie przewodniczącą szkolnego samorządu i składania dyrekcji szkoły codziennych raportów o stanie liczebnym uczniów. Podlegałam indoktrynacji przez wdrażanie w mojej szkole zasad jakie wprowadził dydaktyk prof. Heliodor Muszyński. Wymyślił prace w grupach, czyli współdziałanie, rywalizację edukacyjną, samodyscyplinę i oczekiwał samodzielności. Kiedy poszłam do pracy w szkole, katowałem dzieci Mickiewiczem, Słowackim, Żeromskim i Broniewskim. Trzeba było czytać lektury. Mea Culpa. Gdy skończył się wieloletni ład społeczny i nastała demokracja, wszyscy byli w euforii przemian. Na lepsze, oczywiście. Niestety, marzenia obróciły się w pełną dramatów rzeczywistość. Najgorsze były chyba zmiany w świadomości i mentalności ludzi. Ja, wychowanka poprzedniej epoki, nie potrafię zrozumieć wielu rzeczy dziejących się na moich oczach. Dlaczego rodzice, którzy powinni wychowywać swoje dzieci, nie współpracują z nauczycielami, tylko zarzucają błędy wychowawcze, dlaczego człowiek pracujący dla innych postrzegany jest jako nieudacznik? Dlaczego, dlaczego?…mój reżymowy kręgosłup dawno temu ustawił mnie tak, że nie jestem środkiem wszechświata, tylko autonomiczna jego częścią. Ale obecnie nie czuje tego. Raczej jestem niepotrzebnym elementem w układance – Teraz My ( czyli Oni ). Czas się wycofać, czekać na zmiany, kontestować? Myśle, że odpowiedz może być tylko jedna. Po prostu robić swoje, pielęgnować w sobie te dobre socjalistyczne cechy dla dobra wspólnego i siebie. Nie przejmować się, że to nie jest modne. Może kiedyś jakaś ekipa wreszcie zrozumie, że nie wolno tak po prostu zaprzeczyć, wszystkim dawnym ideałom, ale posiłkować się nimi i korzystać z doświadczeń przeszłości.
Grażyna G- W.
Po przeczytaniu tych trzech listów uświadomiłem sobie w jak bardzo podzielonym społeczeństwie żyjemy w naszym kraju. Wczorajsi bohaterowie to dzisiejsi zbrodniarze a wczorajsi prześladowani to dzisiejsza elita. Każdy chce pisać „obiektywną” historie. Tylko czyją – swoją prywatną czy nas wszystkich. Żołnierze wyklęci okazuje się, że też mają polską krew na rękach. Chcieli innej Polski i jeśli komuś było nie po drodze to opuszczał ten padół z przepustką do nieba. Komuniści mordowali bez zastanowienia przeciwników ustrojowych. Niemal każda rodzina w Polsce przez jednych czy drugich w jakiś sposób została dotknięta. Dla jednych bohater, dla innych morderca. Gdzie jest w tym wszystkim prawda, o którą tak zaciekle walczy każdy z nas. Naszym przekleństwem zdaje się być brak dystansu do minionych wydarzeń a co za tym idzie brak tolerancji do siebie nawzajem. Niestety te antagonizmy podsyca nowa władza, którą wielu słowom nadaje nowe znaczenie, która bezkrytycznie rozdaje przywileje ludziom uznanym przez siebie za bohaterów, wydając jednostronne wyroki na tych, którzy widzieli Polskę inaczej. Przeżyłem trzydzieści lat w minionym systemie i nie jest mi za nim tęskno, jednak kompletny brak respektu do wszystkiego co się wiąże z tym okresem uważam za plucie we własne gniazdo. Wielu z tych plujących chętnie zapomina, że stali się kimś właśnie dzięki wykształceniu jakie zdobyli w tamtych czasach. Nie pojmuję życia przeszłością, nie rozumiem tego grzebania z uwielbieniem w czyichś życiorysach i niszczenia dokonań innych ludzi w imię sobie tylko wiadomej prawdy. Jestem za pielęgnowaniem pamięci o naszych przodkach z ich plusami i minusami ale jestem zdecydowanie przeciwny do manipulowania nią według własnego widzi mi się. Właśnie na naszych oczach odbywa się to jednostronne ocenianie ludzi według kryteriów wiadomych tylko dla sprawujących władzę. Uznano za winnego i wydawano już wyrok na Lecha Wałesę – czy tę samą miarę zastosują nasi włodarze w stosunku do ambasadora z Berlina, który już twierdzi, że stał się ofiarą szantażu? Czy znowu sprzedadzą nam swoją „prawdę” i każą nam ją zaakceptować?
Trzy pesymistyczne w swojej wymowie listy każą mi sądzić, że to jest dopiero początek podziałów w naszym kraju. Będą się one pogłębiać bo naszym elitom nie zależy na pojednaniu a utrzymanie się u sterów władzy upatrują w wewnętrznych waśniach. I jak słusznie zauważa jedna z piszących cała ta ekipa kiedyś odejdzie a my zostaniemy i co wtedy będzie z nami?
Angora nr.24, 12 czerwca 2016 „Ludzie listy piszą”
