Dzień po..

Dzień po trzęsących atrakcjach jak zwykle rano poszliśmy na spacer. Tym jednak razem zdecydowaliśmy się przejść ulicami, które dzień wcześniej były zamknięte. Zgodnie z naszymi oczekiwaniami, wszystkie otworzono. Praktycznie poza ozdobnym gzymsem, którego gruzy zabiły kierowcę samochodu innych, widocznych z poziomu ulicy uszkodzeń nie było. Wiele budynków w historycznym centrum wymaga jak najszybszego remontu. Dlatego te kilka ulic zostało zamkniętych. Na remonty brakuje funduszy, pomimo faktu, że zgodnie z danymi ekonomicznymi, Cuenca to obecnie najdroższe miasto w Ekwadorze. Wnoszę zatem, że pomimo tego faktu pieniądze rozchodzą się pewnie w podobny sposób do tego jak w budżecie PiS-owskim. Niestety Ekwador, podobnie jak wiele innych krajów na świecie, nie jest w stanie poradzić sobie z politykami rozkradajacymi budżety państwowe i miejskie. Nie o tym jednak. Trzęsienie ziemi zgodnie z danymi urzędów sejsmologicznych miało siłę 6.8. Było zatem słabsze od turecko-syryjskiego zaledwie o jeden stopień. To jednak nie tylko jedna różnica. U nas ziemia się awanturowała na głębokości sześćdziesięciu sześciu kilometrów, w Turcji to było jedynie dziesięć kilometrów. Chociaż się na tym nie znam mam wrażenie, że te ekstra ponad pięćdziesiąt kilometrów głębokości napewno pomogło nam przetrwać ten kataklizm bez większych strat. Dzień po, miasto praktycznie wróciło na normalne codzienne tory. Jedynie w okolicy gdzie zginął kierowca ludzie opowiadali sobie to co widzieli, albo słuchali tych co byli świadkami tego nieszczęścia. Ten dzień pozostanie jeszcze przez chwile w mojej pamięci. Nawiasem mówiąc noc nie należała do udanych bo ciągle wydawało mi się, że coś się trzęsie.
Większa część naszego spaceru ma miejsce wzdłuż rzeki, która płynie jakieś dwadzieścia metrów poniżej poziomu starego miasta. Na zboczu staromiejskiego wyniesienia stoi mnóstwo domów. To zbocze to jedno z najdroższych miejsc miasta bo widok stąd jest rewelacyjny. Nie jest to jednak miejsce marzenie gdy ziemia się awanturuje. Ku naszemu zaskoczeniu wzgórze i stojące na nim domy nic nie ucierpiały, chociaż z logicznego punktu widzenia to one powinny doznać największego uszczerbku. Widać w tym wypadku zadecydowały inne czynniki. Przy okazji spaceru zauważyliśmy, że zakwitły kaktusy znane tutaj jako Santo Pedro. Życie toczy się dalej.