Saraguro

Podczas naszej pierwszej wizyty w Ekwadorze zwiedziliśmy najwiecej. Było to już ponad trzynaście lat temu. Tamta wizyta związana była z chęcią przyjrzenia się temu państwu pod kątem ewentualnej emigracji. Zobaczyliśmy Quito i okolice, Mantę i okolice oraz Cuenkę. To ta ostatnia wywarła na nas najlepsze wrażenie, dlatego kolejne wizyty ograniczały się właśnie do tego miasta.
Potem zakotwiczyliśmy w hacjendzie, która dawała nam to, co było nam najbardziej potrzebne czyli ciszę i spokój. Od czasu do czasu odkrywaliśmy okolice położone w niedalekiej odległości od miasta. Napewno planowaliśmy więcej wycieczek. Ciągłe podróżowanie do Stanów i Polski skutecznie nas jednak zniechęciło do odkrywania Ekwadoru. Po podróżach, jedyne o czym marzyliśmy to cisza i spokój, które zapewniała nam hacjenda.
Mieszkając teraz w Cuence też planowaliśmy więcej ruchu. Póki co niewiele z tego wychodzi.
Udało nam się jednak wyrwać na jednodniową wycieczkę do Saraguro. To miasto położone około trzech godzin jazdy od Cuenki. Jego główną atrakcją są mieszkańcy, którzy jako jedyni ubierają się w dość specyficzny sposób i nic nie robią sobie ze zmieniającej się mody. To miasto uważane jest za jedno z największych skupisk potomków Indian. Te okolice słynęły również ze sztuki ludowej, której nie sposób znaleźć gdziekolwiek indziej. Planowaliśmy tą eskapadę od kilku lat. Wreszcie udało nam się zrealizować. Saraguro okazało się sporej wielkości miastem. Jakiejś specyficznej sztuki ludowej nie udało nam się zobaczyć. Ludzie jednak rzeczywiście, szczególnie starsi i odporni na modę, wciąż ubierają się zgodnie ze swoimi tradycjami. To była chyba największa atrakcja miasta. Może i było coś więcej do zobaczenia ale przyjmując, że podróż w obie strony to ponad sześć godzin, to zostało nam na oglądanie około trzech godzin z czego godzinę trzeba było odliczyć na jakąś przekąskę. Ograniczyliśmy się zatem do centrum. Była akurat niedziela i w nim się działo najwięcej, szczególnie, że akurat w katedrze skończyła się msza i ludzie niczym potok wypływali tłumnie z kościoła. Ubrani na świątecznie. Weszliśmy również do środka kościoła. Przepychu tu nie było widać. Prawdziwa wiara jednak tego nie potrzebuje. Pochodziliśmy potem trochę po placu rynkowym wokół którego znaleźliśmy parę straganów. Nie było to jednak to czego spodziewaliśmy się. Mimo wszystko moja dziewczyna znalazła coś ze srebra a ja zafundowałem sobie sznurkową opaskę na nadgarstek oczywiście w kolorze czerwonym, bo to właśnie taka odstrasza złe duchy. Może to brzmi średniowieczne, ale ze złymi duchami nigdy nic niewiadomo. Przezorny zawsze ubezpieczony. Póki co to działa…

Reklama