Postęp

Patrzę na mój telewizor. Wisi sobie na ścianie niczym jakiś obraz. Pięćdziesiąt pięć cali przekątnej i wcale tego nie czuć. Do tego pilot, tyłka nie trzeba ruszać z siedzenia. Włączyć, wyłączyć, zmienić kanały wszystko za pomocą małego podłużnego przyrządu. Żeby jeszcze co było oglądać, ale z tym gorzej. Przypomina mi się pierwszy telewizor. Nazywał się bodaj Szafir labo jakoś takoś. Żeby włączyć trzeba było podejść do niego. Podobnie było z wyłączeniem. Za pomocą gałki można było zmienić kanały, tylko po co skoro program był tylko na jednym z nich. Czasami można było złapać jakąś stacje czechosłowacką, ale oni chyba tez mieli tylko jeden program. Wszystko było proste i łatwe. Tamte telewizory miały kineskop co powodowało, ż potrzebowały więcej miejsca. Zwykle jak się zepsuły to wysiadała jakaś lampa, którą łatwo było wymienić. Przekątna pewnie w granicach dwudziestu cali.
W Stanach kupiłem trzydziestopięciocalowy Proscan. Dżizus, trzeba było dwóch osób żeby to cholerstwo podnieść. Trzeba było jeszcze, oprócz telewizora, zamontować antenę. Oczywiście na dachu. Ustawienie jej to też była sztuka. Na płaskim dachu jeszcze jakoś można było to zrobić, gorzej było ze stromymi dachami. No i dwa kilometry kabla antenowego, który spuszczały się z dachu i wkładało przez okno do domu a potem do telewizora.
Tamtych telewizorów już nie ma. Nie ma już zawodu naprawiacza telewizorów bo kto by te dzisiejsze naprawiał. Koszt tego dzisiaj jest wyższy niż zakup nowego telewizora. Co się stało z tamtymi telewizorami? Czy udało je się całkowicie zutylizować tak by nie zanieczyściły naszej planety? Pewnie nie do końca. To niestety cena postępu. Coraz więcej starych i niepotrzebnych rzeczy, z którymi coś trzeba zrobić.
W trakcie ostatniego pobytu w Meksyku mieliśmy okazje odwiedzić hacjendę, z której już niewiele zostało, a zniszczył ją postęp. Jukatan słynął z wyrobu lin na bazie okolicznej agawy. Sizal jaki z niej pozyskiwano był bardzo wytrzymały. Okoliczny klimat sprzyjał plantacjami agawy. Hacjendy utrzymywały się przede wszystkim z hodowli sizalowego złota. Aż ktoś wymyślił sztuczne, znacznie trwalsze tworzywa, które wyparły liny produkowane z sizalu. Z dnia na dzień hacjendy zaczęły upadać a właściciele bankrutować. Koszty utrzymania hacjend były zbyt wysokie i wiele z nich zostało porzuconych. Niektóre udało się ocalić i zaadoptować na inne cele, wiele jednak uległo totalnej ruinie. Postęp, bez którego nie wyobrażamy sobie życia, pozostawił po sobie smutne ruiny, kiedyś kwitnących okolic.
Patrzę zatem w ten mój telewizor i miotają mną mieszane uczucia. Tworzymy niszcząc jednocześnie. Czy ten proces ma jakiś koniec?

Reklama