Rozsypana Ameryka

Już się przestraszyłem, z barku lepszego określenia, że moja opinia o Stanach jest mocno spatrzona i pozbawiona jakichkolwiek przesłanek. Niespodziewanie dla mnie w Angorze z 5 września ubiegłego roku w rubryce poświęconej książkom ukazała się recenzja pozycji Charlie LeDuffa pod znamiennym tytułem: „Shitshow. Ameryka się sypie a oglądalność szybuje”. Autor przez trzy lata podróżował po USA, realizując projekt, który miał pokazać, jak żyje i co myśli amerykańska ulica.
Co znalazł…najlepiej o tym mówią wypowiedzi tych, którzy książkę przeczytali:

David Wineberg:
Odnalazł na ulicy rasizm, frustrację, nudę a przede wszystkim biedę. Klasa średnia stopniała, gdy przyzwoite płace zastąpione zostały płacą minimalną lub jeszcze mniejszą. Rząd zdradził ludzi zbyt wiele razy, by można było kiedykolwiek mu znowu zaufać. Obciął pensje, sparaliżował podatkami, wycofał emerytury i programy socjalne, zniszczył związki zawodowe a nawet zabrał wodę. A jakby tego było mało, strzelał do nich przy pomocy policji. Autor zauważa, że na świecie są tylko cztery fabryki Volkswagena pozbawione związków zawodowych – w Rosji, Chinach i Tennessee. Hipokryzja to sposób na życie w USA. Codzienna korupcja jest przygnębiająca. A poglądy Amerykanów podejrzane. Amerykanin jest słabo poinformowany o swojej historii; nie dlatego, że szczególnie trudno się jej nauczyć ale raczej dlatego, że trudno ją usłyszeć. To wszystko stanowi część gównianego show, jakie widać wszędzie. Przykładem tego shitshow może być historia sierżanta policji z Detroit. Został zastrzelony próbując, powstrzymać szalonego zabójcę. Policyjna brać i politycy przejęli jego pogrzeb i zrobili z niego wielkie przedstawienie. Awansowano go pośmiertnie na kapitana, ale nie przyznano rodzinie renty kapitańskiej ani zasiłków. Hojnie rozszerzono opiekę na całą rodzinę, łącznie z pięcioletnim synem, ale tylko na pięć lat. Później byli zdani wyłącznie na siebie.
Danny Cerullo:
Charlie rozmawia z ludźmi, o których zapomnieliśmy. Zbiera historie wyzyskiwanych i przekazuje je bezpośrednio wyzyskiwaczom, rzucając im wyzwanie. Żąda odpowiedzi, choć nikt nie chce mu je udzielić. Jest to rodzaj nieustraszonego dziennikarstwa jakiego ten karaj teraz desperacko potrzebuje.
Mirosław Aleksander Miernik:
Przyczyny obecnego stanu USA leżą w systemie, który promuje chciwość, kierując się wiarą, że wielki biznes przyniesie korzyści wszystkim. Bohaterowie LeDuffa są dwojakiego rodzaju – biedni i zdesperowani, walczyć o przetrwanie, oraz bogaci i potężni, którzy twierdzą, że chcą pomoc wszystkim, a tak naprawdę pomagają tylko sobie w zdobyciu jeszcze większego kawałka tortu. Ci, którzy są mocno zakochani w wybranej przez siebie partii politycznej, będą mieli problem z tą książką. LeDuff postrzega większość polityków łajdaków, niezależnie od ich przynależności partyjnej. Ale zwraca też uwagę na rolę mediów, które często celowo dolewają oliwy do ognia, zarówno w dążeniu do lepszych notowań, jak i próżnej pogoni za sławami i celebrytami.
Cynthia Fischer:
Zanim przeczytałam tę książkę, myślałam, że dziennikarze już nie istnieją. Mówię o takich, którzy wchodzą do prawdziwego świata, zgłębiają kwestie niekoniecznie bezpieczne i podnoszące na duchu oraz sprawdzają fakty. Cóż, oto prawdziwy dziennikarz.

Książki nie czytałem. Czuje się jednak zachęcony…bo to Ameryka, która w ostatnich latach utkwiła mi w pamięci.