Słowo o tenisie

Iga Świątek na naszych oczach pisze najnowszą historie tenisa. Nie pokonana od trzydziestu pięciu pojedynków. Wygrała sześć kolejnych turniejów z udziałem całej czołówki żeńskiego tenisa. Dzisiaj po raz drugi sięgnęła po koronę otwartych mistrzostw Francji znanych jako Roland Garros. W finale nie dała szans wschodzącej gwieździe amerykańskiego tenisa Coco Gauff. Tym zwycięstwem wyrównała rekord trzydziestu pięciu kolejnych wygranych po roku 2000 należącym do Venus Williams. Następnym zwycięstwem Iga ustanowi nowy rekord w żeńskiej tenisie. To był piękny sobotnim poranek dla mnie. Nie wiedziałem, że dla zwyciężczyni turniej grają jej hymn narodowy, omal nie spadłem z fotela. Nie uważam siebie za wielkiego patriotę ale będą na obczyźnie możliwość usłyszenia Mazurka Dąbrowskiego to jedno z przeżyć z kategorii wyjątkowych. Niespodziewanie coś mnie złapało za gardło.

Skoro o tenisie. Niedawno obejrzałem film „Król Ryszard”. Nie należę do wielbicieli talentu Willa Smitha stąd nie spieszyłem się z obejrzeniem tej produkcji. Chciałem jednak zobaczyć za co do Oscara. Nie wiedziałem również, że ten film to historia rodziny Williamsów czyli Sereny i Venus. Ich ojciec Ryszard był również ich trenerem na samym początku. Spośród pięciu córek właśnie Serena i Venus uprawiały tenis. Nie mieli łatwego życia. Determinacja ojca jednak popłaciła i w końcu dopiął swego. Dwie i pół godziny to trochę przydługo, warto jednak obejrzeć choćby dlatego żeby zrozumieć, że wbrew pozorom każdy w Stanach ma równe szanse. Lubię Smitha w rolach komediowych i z nimi mi się zawsze kojarzy. Generalnie obejrzałem sporo filmów z nim w roli głównej i szczerze mówiąc w tym filmie niczego specjalnego nie pokazał i sam film do arcydzieł bym nie zaliczył. Nie jestem jednak krytykiem filmowym, mogę zatem wyrazić tylko swoją opinie. Historia sióstr Williams działa się na moich oczach. Myśle zatem, że film jest lekko poretuszowany. Richard Williams i jego córki znany był z bardzo kontrowersyjnych wypowiedzi i wielkiego ego. To ostatnie dość dobrze zostało pokazane, to co niewygodne sprzątnięto pod dywan. Tak czy inaczej to historia na faktach a takie najbardziej lubię w kinie, dlatego polecam.