Ingapirca

Ingapirca to największe postinkaskie ruiny w Ekwadorze. Znajdują się mniej więcej półtorej godziny jazdy samochodem na północ od Cuenki. Słyszeliśmy o nich wielokrotnie, jakoś się jednak nie składało. Połączyliśmy zatem przyjemne z pożytecznym i postanowiliśmy pokazać owe ruiny naszej znajomej. Widziałem już kilka miejsc związanych z kulturą Inków i Majów, spodziewałem się zatem czegoś podobnego. Nic z tych rzeczy, zupełnie coś innego. Dość skromne ale bardzo ładnie utrzymane, zupełnie odbiega od naszych wcześniejszych „odkryć” archeologicznych. Oczywiście nic nie może się równać z Machu Picchu czy Tikalem w Gwatemali. Miałem tego świadomość. Rzeczywistość zatem dość mocno zweryfikowała moje oczekiwania.
Ingapirca w języku Kichwa oznacza Inkaską Ścianę. Była zatem fortem ale jednocześnie spichlerzem dla okolicznych mieszkańców. Oryginalnie zasiedlona była przez Indian Cańari. Inkowie długo jej nie mogli zdobyć zatem zawarli przymierze z Cañari. Na jego mocy wódz Inków Tupac Yupanqui poślubił księżniczkę z plemienia Cañar. Oba szczepy Indian żyły od tego czasu w zgodzie a liczniejsi Inkowie przestrzegali praw i obyczajów Cañari. Inkowie budowali bez zaprawy murarskiej, ociosując tak kamienie by pasowały w przeznaczone im miejsce. Okna i drzwi zawsze miały kształt trapezu, dzięki czemu budynki wytrzymywały nawet bardzo silne trzęsienia ziemia. Wszystkich przyciąga do Ingapirca najlepiej zachowany budynek Świątyni Słońca, które dla wielu szczepów indiańskich obok księżyca było jednym z najważniejszych ich bóstw. Świątynia została umieszczona w specjalnym miejscu, które odpowiadało wierze Inków i było zgodnie z ich wiedzą na temat kosmosu. Zatem gdy następowało zrównanie dnia z nocą, promienie słoneczne miały wpadać do świątyni dokładnie przez środek wejścia do małego pomieszczenia znajdującego się na szczycie świątyni. Gdy to nastąpiło rozpoczynała się zabawa dość mocno zakrapiana na cześć inkaskich bogów.
Zwiedziliśmy co było do zobaczenia. Zajęło nam to pewnie nieco ponad trzy. Cała wyprawa zajęła nam mniej więcej sześć godzin. Jej efektem ubocznym było moje przypalone czoło. Jak zwykle gdy wiatr wieje a słonko swieci z grubej rury, nie czuje się efektu opalania…dopiero potem można je stwierdzić naocznie. Nie spodziewałem się takiej pogody. Gdybym wiedział definitywnie wziąłbym ze sobą moją Panamę…zmarnowana okazja..