Jak to w życiu.

Właśnie dlatego lubię czytać Angorę z opóźnieniem. Oto co znalazłem w numerze 28 z 11 lipca ubiegłego roku.

Prowokator czy idealista? Bohaterem rozgrywanego w Glasgow meczu Szwecja – Ukraina stał się kibic reprezentacji Rosji, który chciał z Ukraińcami wesprzeć ich drużynę. I gorzko tego pożałował. Pierwsze z dwóch zdjęć, które obiegły ukraińskie i rosyjskie media i serwisy społecznościowe, przedstawiało uśmiechniętego młodego mężczyznę owiniętego flagą Rosji i w ozdobionej czerwoną gwiazdą z sierpem i młotem czapce uszance na głowie. Tłem byli ukraińscy kibice. Na drugim zdjęciu był też on. Ale już nie uśmiechnięty, lecz trzymający się za twarz. Już bez flagi i czapki, ale w rozdartej koszulce.
„Szwecja – Ukraina: kibice niebiesko-żółtych pobili rosyjskiego prowokatora podczas meczu Euro 2020” – tak na gorąco opisywał incydent ukraiński portal Football24.ua. „Rosyjski kibic opowiedział o napadzie ukraińskich ultrasów” – cytowała z kolei poszkodowanego rosyjska telewizja Czargrad. Jak było naprawdę, wyjaśnił sam ryzykant, który stadionową przygodę przypłacił rozciętym łukiem brwiowym. Okazał się nie prowokatorem, ale naiwnym idealistą, który Rosję znał ze wspomnień rodziców, a Ukrainę – z opowiadań kolegi.
Denis Smolenski mieszka w Szkocji od dzieciństwa. Jego rodzice przeprowadzili się na wyspy z Tuły w Rosji, kiedy miał kilka lat. Na stadion Hampden Park wybrał się z kolegami – również emigrantami: Polakiem Adamem i Ukraińcem Serhijem. – Polska też była na mistrzostwach, ale odpadła. Rosja – też. Zostali Ukraińcy. To nie była prowokacja, nawet nie planowaliśmy … – jakby nie dowierzając temu, co się wydarzyło, mówił Denis w wywiadzie dla rosyjskiej telewizji RT. Przyjechałem na mecz, żeby wspierać reprezentacje Ukrainy, Rosjanie tez kibicują Ukrainie! Przecież jesteśmy jednością…
Jak zauważa Timofiej Bielenko z rosyjskiego portalu Stort.ru, pechowy kibic trafił „do cudzej bajki”. „Dla niego, który dawno temu wyjechał z Rosji, czas się zatrzymał. Emocjonalnie cały czas żyje w tych błogich czasach, kiedy wszyscy urodzeni w ZSRR byli braćmi. Jednak rzeczywistość jest rzeczywistością” – napisał komentator.
A jaka jest, przypomniał niemal symboliczny fakt, że stadionowy incydent co do dnia zbiegł się w czasie z czterogodzinną telekonferencją Władimira Putina, podczas której rosyjski prezydent przekonywał, że „Ukraińcy i Rosjanie to w ogóle ten sam naród”. Za to za „nieprzyjacielskie” uznał władze w Kijowie. – Napewno nie jesteśmy jednym narodem – niezwłocznie odpowiedział prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski.
I chyba tylko Rosjanin ze Szkocji może wierzyć, że sport da się oddzielić od polityki. – Moim najlepszym przyjacielem jest Ukrainiec. Drugim – Polak. Pokazujemy, że polityka powinna zostać polityką, a piłka nożna – piłką nożną – powtarza w wywiadach. Przyjaciele nie zawiedli. Kiedy wracali do domu Denis miał na sobie bluzę z napisem Ukraina. Pożyczoną od Serhija.

Ten artykuł brzmi rzeczywiście jak baśń z tysiąca i jednej nocy.

Reklama