Słów kilka o „CODA”

Po tych podniebno-podróżniczych przygodach, czas wracać na ziemie. Niewiele dobrego tu się dzieje, powiedziałbym nawet wręcz przeciwnie. Pierwsze strony zajmuje wciąż Ukraina, gdzieś tam w tle pandemia a przez te dwa tematy próbują się przebić politycy atakujący się wzajemnie. Przypomina to dżunglę, zaatakowana przez szarańczę.
Postanowiłem zatem wykombinować coś w temacie kultura. Zwykle jeszcze przed Oscarami miałem dość dobre wyobrażenie w zakresie nominowanych filmów. W tym roku zero wiedzy, stąd być może i brak zainteresowania samym przedstawieniem.
Postanowiłem jednak obejrzeć „CODA” żeby wyrobić sobie zdanie o kierunkach, w których zmierza Hollywood.
Ubiegłoroczny zwycięzca „Nomadland” zrobił na mnie bardzo duże wrażenie. To było dobre kino zmuszające do odrobiny refleksji nad życiem, pokazujące ludzi dość wyalienowanych z różnych powodów z codziennego życia. To było też o innej Ameryce, nie tej wylukrowanej ale tej środkowej pełnej kontrastów.
„CODA” nie zmusza do myślenia. To typowo rodzinne kino. Być może w dobie tylu smutnych wydarzeń na świecie potrzebujemy więcej ciepła. Film ten definitywnie go dostracza ze sporą dozą poczucia humoru. Bohaterem jest rodzina głuchoniemych z jednym tylko dzieciakiem pełnosprawnym. Dramatów tu raczej nie ma, ot codzienne życie, które jest udziałem milionów ludzi starających się utrzymać na powierzchni, jedyną różnicą w tym przypadku jest inwalidztwo bohaterów, na którego tle machina urzędnicza wyglada jeszcze bardziej bezlitośnie i bezradnie. Język migowym, który dominuje w filmie, jest niewątpliwym plusem, szczególnie w sytuacjach dość zabawnych, do których można zaliczyć obrazowe pokaźnie jak należy używać prezerwatywy. Nie było w tym nic sprośnego, wręcz odwrotnie.
Nie wiem czy to celowe zagranie pod rodzinę, która zapewne coraz rzadziej w całości idzie do kina, czy zwrot w kierunku widza, który kino chce traktować jako rozrywkę a nie łamigłówkę. Wyżyn tu nie ma ale oderwać się od rzeczywistości i trochę uśmiechnąć napewno można.