Żywioł

Do mojej podróży powrotnej jeszcze wrócę bo ciąży mi kilka spostrzeżeń, które musze przeflancować na blogowy „papier”. Wstrzymam się jednak bo miałem okazje zobaczyć coś czego oglądanie przyjemności nie sprawia. Do rzeczy. Najkrótszą drogą z Guayaquil do Cuenki jest trasa przez park narodowy Cajas. To około trzech godzin jazdy. To w sumie nowe połączenie, które nie liczy sobie pewnie nawet dwudziestu lat. Przejeżdżam tą trasą zawsze wracając do Cuenki z podróży, lub ją opuszczając w celach podróżniczych.
To piękna i bogata w zapierające dech w piersiach widoki trasa. Wije się między andyjskim szczytami i wznosi do do ponad czterech kilometrów nad poziom morza. Popełniono przy jej konstrukcji zapewne wiele błędów, bo jak zwykle w takich sytuacjach propaganda jest ważniejsza. Nie wzięto w związku z tym pod uwagę pogody i pory deszczowej, która może trwać dłużej niż zwykle i zaskoczyć ilością opadów. Od kilku lat tak się właśnie dzieje. Olbrzymia ilość dni deszczowych i krótka pora sucha nie pozwalają gruntowi na prawidłowe odprowadzenie nadmiaru opadów. Dodatkowo system rowów odpływowych na tej trasie nie istnieje. Ostatnie lata doświadczają więc kierowców niespodziewanymi lawinami błotnymi. Na szczęście ruch nie jest tutaj taki jak na Marszałkowskiej w samo południe, jednak zdarzało się, że samochody zostawały poszkodowane. Naprawa drogi zawsze sprowadziła się do jej przejezdności, to taki tutejszy zwyczaj. Reszta musiała czekać pewnie z powodów finansowych. Dziesięć dni po naszym wyjeździe okolice gdzie mieszkamy nawiedziły dwudniowe, bardzo obfite opady. No i stało się to co było do przewidzenia. Nasączone do granic wytrzymałości góry osunęły się na trasę do Guayaquil. Ponad czterdzieści tysięcy ton ziemi i błota niczym lawina zsunęło się na drogę niszcząc wszystko co napotkało po drodze w tym domy i zabudowania gospodarcze. Droga praktycznie zniknęła pod kamiennymi zwałami. Nie wszystkim udało się uciec. Na dzień dzisiejszy zginęło sześć osób a jedenaście do tej pory nie zostało odnalezionych. Droga została zamknięta. Cały czas trwają prace nad usunięciem szkód. Udało się też zrobić tymczasowy przejazd między kamieniami i głazami. Pomimo zakazu ruchu nasz kierowca wiedział, że w nocy nikt go nie zatrzyma. Tak się stało, dzięki czemu mogłem naocznie zobaczyć ogrom zniszczeń. Niestety wracaliśmy nocą, mój sprzęt telefoniczny nie nadawał się do użytku. Podpieram się zatem fotkami z różnych stron internetowych. Nie pokazują one wielkości zniszczeń ale i tak są wyjątkowo przytłaczające. Może teraz naprawa drogi stanie się priorytetem.