Wypad

Rzadko ostatnio wybieraliśmy się na spacer po górach. Przede wszystkim ograniczyły to cotygodniowe wyprawy do Cuenki. Zwykle po powrocie z miasta ochota na wycieczki jakby sama sobie poszła gdzieś w niebyt. Dodatkowo nieprzewidywalność pogody nie zachęca do dłuższego spaceru. Warunki atmosferyczne w górach zmieniają się dość gwałtownie od gorąca, do chłodnego wiatru przez zaskakujące zachmurzenie i opady.

Postanowiliśmy jednak kilka dni temu przemóc niechęć ciała do ruchu i oddać się trochę naturze, ładując przy okazji akumulatory górzystą energią. Otaczająca rzeczywistość, natłok negatywnych informacji wręcz wymaga ucieczki od tego wszystkiego. Wzuliśmy zatem nasze górskie kamasze i pomaszerowaliśmy na kilkugodzinna wyprawę, tam gdzie nie ma nikogo kto zakłócałyby spokój i ciszę.

Po dłuższym okresie niemaszerowania pod górkę, nie byliśmy pewni na ile starczy nam pary. Po godzinie wspinaczki na naszej drodze pojawił się kamień, idealny do odpoczynku i do kontemplacji. Przysiedliśmy zatem na nim oddając się rozmyślaniom, każdy według własnych potrzeb. Takie miejsca każdy czuje inaczej. Jednak w tym przypadku energia tego miejsca była tak mocna, że nie dało się tego nie poczuć.

I gdy tak siedzieliśmy pogrążeni we własnych myślach, nagle wybił nas z tego stanu hałas ludzkich głosów. Oto na drodze niespodziewanie pojawiło się trzech rowerzystów. Widać i oni znali ów kamień bo właśnie w tym miejscu postanowili zakończyć rowerową wspinaczkę. Rozłożyli się po sąsiedzku. Byli jednak cicho delektując się otoczeniem. Widać im też potrzeba było podładować akumulatory. Daliśmy im możliwość bycia z tym miejscem sam na sam, bo sami czuliśmy, że to im się również należy. Takie miejsca najlepiej odbiera się w samotności.

Będziemy chcieli częściej odwiedzać ów kamień filozoficzny. Okazał się dobry dla mentalnego odpoczynku.

Reklama