Ze stron Angory

Często na swoim blogu zamieszczam artykuły z „Angory”. Zwykle w trakcie pobytu w Polsce kupuję kilka jej numerów a potem czytam je bez pośpiechu, czasami nawet kilka miesięcy. Dzisiaj przedruk z Angory z 18 lipca ubiegłego roku.
Leszek Turkiewicz i jego Paryski nie-co-dziennik to taka kolumna w tym łódzkim tygodniku. W tym konkretnym numerze Angory Luisa Ferdinanda Celine, wielkiego pisarza, autora „Podróży do kresu nocy”. Osobiście nie znam tego utworu ani pisarza. Widać mam olbrzymie zaległości nie tylko w czytaniu ale i znajomosci literatury.
Czego zatem zamieszczam wpis na jego temat? Przede wszystkim z powodu tego co powiedział o życiu. Ten cytat zrobił na mnie na tyle duże wrażenie, że postanowiłem go sobie „zapamiętać” na blogu.
„Życie to wielka bujda, trochę światła gasnącego w mroku. Fanfaronada. Spróbowałem. Nie warto. Ale trzeba opowiedzieć o tym, co w człowieku najpodlejsze, a potem odwalić zgrabnie kitę i zsunąć się do dołu. Na mój pogrzeb niech nikt nie przychodzi, wszyscy będą z tego zadowoleni a ja najbardziej”.
Autor uchodził za łajdaka, kolaboranta i antysemitę. Zmarł 1 lipca 1961 roku. Trzy dni później, na cmentarzu, w dniu pogrzebu pojawił się tylko jeden dziennikarz- Żyd, który odprowadził tę wielką figurę ciemnej strony Francji, bluźniercę absurdu kondycji ludzkiej do kresu jego nocy.
Jednym z największych admiratorów Celine’a był Jim Morrison, który w kompozycji End of the night – Kres Nocy tak oto wyśpiewuje:
„Wyrusz autostradą do kresu nocy. Jedni się rodzą dla słodkich zachwytów, inni dla nieskończonej nocy.
I na koniec jeszcze jeden fragment z artykułu Leszka Turkiewicza:
Celine porównywany do Markiza de Sade przytłacza immoralizmem, ludzkim zezwierzęceniem. Jego twórczość obnaża człowieczeństwo jako jedno „wielkie kłamstwo kultury”. Trafnie tez diagnozował reżim sowiecki, w którym dopatrywał się cech zezwierzęcenia, jakie opisał w swoich książkach.
Dość mocne porównanie….w kontekście tego co się dzieje…kto wie.

Reklama