Pięć lat temu

Przez bardzo długi okres, moim światem indiańskim rządził Winnetou i Apacze. Twórczość Karola Maya zrobiła swoje w tym zakresie. Tymczasem Apacze w kontekście kultur Azteków, Majów czy Inków nie mają się zbytnio czym chwalić. Sentyment jednak pozostał chociażby z powodu wartości jakie reprezentował fikcyjny wódz Apaczów Winnetou.
W 2007 roku wybraliśmy się do Belize i Gwatemali. Tam po raz pierwszy zetknąłem się z kulturą Majów. Belize wciśnięte między Meksyk i Gwatemalę, mało znane państewko, posiada jednak wiele archeologicznych miejsc związanych z Majami. Właśnie wtedy udało mi się zapoznać z geografią najbardziej znanych plemion indiańskich. Aztekowie to przede wszystkim północny Meksyk i okolice stolicy tego kraju. Majowie natomiast pochodzili z południowego Meksyku i Gwatemali. Ślady Majów można również znaleźć w Salwadorze. Najbardziej jednak znanym miejscem związanym z kulturą tych Indian jest Tikal znajdujący się w Gwatemali. To właśnie tam dotarliśmy w trakcie naszej pierwszej podróży śladami Indian. Nasz gwatemalski przewodnik opowiadał nam dużo o kalendarzu Majów, który zwiastował koniec naszej kultury w obecnej formie. Ten koniec i początek innych czasów miał nastąpić 21 grudnia 2012 roku. Kalendarz Majów składał się z trzech walców o rożnej średnicy, które obracając się wokół władnej osi powodowały, że raz na pięć tysięcy lat z hakiem, nie pamiętam już ile lat miał hak, walce znajdowały się w tym samym punkcie. To powodowało przejście do innego wymiaru i zmiany w świadomości ludzkiej. Zgodnie z wyliczeniami uczonych ten punkt, walce miały osiągnąć 21 grudnia 2012 roku. Niektórzy twierdzili jednak, że to wszystko na przestrzeni wieków mogło się trochę przesunąć, nawet o kilka lat. Tak czy inaczej kalendarz Majów nie zwiastował końca świata jak wielu myślało, lecz zmiany w świadomości ludzi. To wolny proces. Być może następuje lecz my go nie dostrzegamy.
Czego akurat dzisiaj o Indianach? Moje konto Google photos przypomniało mi dzisiaj, że pięć lat temu wybraliśmy się w pierwszą podróż w głąb Ameryki Południowej, do Peru. Punktem kulminacyjnym naszej wycieczki była perła kultury Inków, sławne Machu Picchu. Nie da się tego miejsca porównać z żadnymi ruinami po Majach, bo to jest mała osada doskonale odrestaurowana, która zaskakuje na każdym kroku. Nigdzie tez nie czułem takiej energii jak właśnie tam. To jest magiczne miejsce ale tylko wtedy gdy można je odebrać bez gwaru turystów. Jest to możliwe wspinając się na Huayna Picchu, bo zaczyna się to o siódmej rano i tylko dwieście osób w tym momencie jest na terenie ruin. Wtedy dopiero można odebrać wielkość tego miejsca. To była niezapomniana wyprawa.

Huayna Picchu

Machu Picchu