Niedźwiedzie

Przez las maszerował ateista podziwiając otaczającą go przyrodę. „Co za wspaniałe i majestatyczne drzewa. Co za niesamowita i niebezpieczna rzeka. Ależ nieprawdopodobna ilość pięknych zwierząt” – myślał w duszy.
Spacerując wzdłuż rzeki, usłyszał nagle w krzakach dziwny szum. Odwrócił się i zobaczył ponad dwumetrowego niedźwiedzia zmierzającego w jego kierunku.
Zerwał się zatem do ucieczki ile miał siły w nogach. Odwrócił się po pewnym czasie i stwierdził, że niedźwiedź się do niego zbliża. Po chwili odwrócił się ponownie i zobaczył, że niedźwiedź jest jeszcze bliżej.
Na swoje nieszczęście ateista potknął się o wystający korzeń drzewa i się przewrócił. Po kilku koziołkami znowu był na nogach. Niestety niedźwiedź był już nad nim próbując sięgnąć po niego lewą łapą, by prawą zadać śmiertelny cios.
W tym momencie ateista wydał z siebie okrzyk „ O Boże”.
Wtem, czas się zatrzymał. Niedźwiedź zamarł w bezruchu. Las całkowicie ucichł. Z jasnego światła, które się nad nim pojawiło, przemówił głos płynący z nieba.
„Zaprzeczałeś mojemu istnieniu przez wszystkie te lata, uczyłeś innych aby we mnie nie wierzyli. Twierdziłeś, że życie jest wynikiem kosmicznego wypadku. Czy sądzisz, że powinienem ci teraz pomoc gdy znalazłeś się w śmiertelnej sytuacji. Czy mogę cię teraz zaliczyć do wierzących”?
Ateista odwrócił się i spojrzał w kierunku światła i rzekł: byłoby hipokryzją z mojej strony prosić Ciebie teraz abyś uznał mnie za wierzącego. Mógłbyś jednak spowodować aby niedźwiedź był Twoim wyznawcą.
„Niech się stanie, skoro takie twoje życzenie” – odpowiedział głos.
Światło zniknęło a las i życie w nim wróciły do normy.
Niedźwiedź wycofał jedną ze swoich łap, złożył obie do kupy i przemówił.
„Panie pobłogosław to pożywienie, które dla mnie przygotowałaś z Twoich zasobów, przez Chrystusa naszego Pana, amen”.