Tuskomania

Jak Polska długa i szeroka ogarnęła ją Tuskomania, szczególnie tą jej cześć, która uważa się za antypisowską. Wszędzie pełno byłego premiera i przewodniczącego PE. Udziela wywiadów, odpowiada na pytania, przyrzeka o stuprocentowym oddaniu dla kraju.
Polsce potrzebny jest charyzmatyczny przywódca jakim niewątpliwie jest Donald Tusk. Wszyscy szefowie PO, którzy po nim nastąpili nie mieli właśnie tej cechy. Bez niej prezentowali się dość ubogo szczególnie w dialogu z obecną władzą. Obszczekiwani przez pisowską wierchuszkę, nie potrafili szczeknąć na tyle głośno aby było ich słychać. Tusk nie musi szczekać. Jest cenionym europejskim politykiem i to już samo w sobie wystarczy aby jego głos, nawet ten najcichszy miał swoją moc.
Póki co jednak mnie nie kupił. Słuchałem jego wystąpień. Jego recepta na poprawę sytuacji w Polsce jest powszechnie znana. W pierwszej kolejności trzeba odsunąć PiS od władzy. O tym wie każdy antypisowski malec, nawet ten z przedszkola.
Mnie wciąż dręczy pytanie, kto dopuścił PiS do władzy? Pamiętam takie wystąpienie Janusza Palikota w Sejmie, które pewnie każdy zna o zagrożeniach związanych z możliwością dojścia Kaczyńskiego do władzy. Ostrzegał i mówił czym to może grozić. W ławach rządowych siedziała cała śmietanka pełowska z Donaldem na czele. Uśmiechali się pod nosem traktując Palikota tak jakby na mównicy właśnie palił prezesowego kota. Miał być Trybunał Stanu i z nim też się ośmieszyli. Powszechnie znane w tamtych czasach „tłuste koty” nie zabezpieczyli państwa przed jego zawładnięciem przez pisowskie hordy.
Donaldowi nadarzyła się nie lada gratka, której przyjęcia mało kto by odmówił. Zostawił jednak i swoją partie, i kraj w chaosie, z którego do dziś nie jesteśmy w stanie się wydźwignąć. Plusem jego odejścia do Brukseli jest niewątpliwie fakt, że miał możliwość poznania czołowych polityków, od który wiele się nauczył i wiele zrozumiał. Mam nadzieje, że to teraz zaowocuje u nas w domu. Nie pozostaje mi nic innego jak życzyć mu powodzenia i mieć nadzieje, że bajka o tłustych kotach nie poszła na marne. A swoją drogą, nawet szanowny prezes przypomniał ją sobie, ale z sobie tylko wrodzoną butą zaraz te swoje tłuste kocie zastępy usprawiedliwił.