Droga do domu

Dawno, dawno temu nasze pięć kilometrów do autobusu pokonywaliśmy nogami, jak to mówił nijaki Pawlak. Z górki to był nawet niezły spacer. Zajmowało nam to mniej więcej pięćdziesiąt minut. Powrót do domu, to jednak musiała być taksówka choćby z uwagi na zakupy.
Tak więc na dół nogami, do góry Javierem i jego taksówką.
Na naszej drodze znajduje się pare domów, w tym nasza Guilermina czyli właścicielka mleczarni i dostawczyni mleka. Ich chatka nie przypomina nawet domu a jednak mieszka w niej pięć osób. Czego oni nie mają ze zwierząt, sam nie wiem. Indyki, kury, gęsi, konie, świniaki, krowy i szlag wie co jeszcze. Wszystko to chodzi sobie wolno. Mają też pięć psów zupełnie niepilnowanych. Szliśmy, któreś dnia do autobusu i jeden z tych małych palantów ujadających jakby zbliżał się koniec świata, doskoczył do Luśki i dziabnął ją na tyle mocno, że zrobiła się rana. I to był nasz ostatni spacer. Od tej pory zabieramy się z lewostronnymi. Oni wciąż pracują w przeciwieństwie do prawostronnych, tak więc jeżdżą do Cuenki codziennie.
Zdarza się jednak, że udaje się do miasta samodzielnie. W takich sytuacjach obieram sobie za punkt honoru również i powrót do domu nogami. Będąc sam na gospodarce wytrenowałem zejście i wyjście poniżej godziny. Ostatnio jednak wracając pieszo pod górkę potrzebowałem godzinę i dziesięć minut. Gdy się jednak człowiekowi nigdzie nie spieszy to pół godziny w tą czy w tą nie ma większego znaczenia. Miałem przy sobie mój podręczny aparat fotograficzny potocznie zwany telefonem. Pomyślałem zatem, że wezmę czytelników na wycieczkę. No to idziemy.

Po drodze będziemy przechodzić dwukrotnie przez tą rzekę

Trochę przydrożnej przyrody

Po lewej stronie mieszkają angielscy miłośnicy przyrody. Po prawej sanktuarium, które stworzyli i prowadzą do dzisiaj

Cały czas pod górkę

Budynek gospodarczy pana Pepe

Tabor drogowy również Pepe

Przydrożne dziwadło.

Więcej przyrody

Przeszliśmy około kilometra … dalej do góry