Przeznaczenie

Dawno, dawno temu rodzicielka moja pracowała w MZBM-ie czyli Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych czy jakoś tak. Biuro owej firmy znajdowało w starym budynku. Odbudowa kraju z wojennej pożogi wciąż trwała. Każdy zatem kawałek powierzchni użytkowej był wykorzystywany do maksimum. Biuro znajdowało się na parterze budynku mieszkalnego. Owego dnia rozpętała się okrutna burza. Piorunochronu wciąż nie było. Waliło piorunami i grzmiało jakby zbliżał się koniec świata.

Przed okienkiem dla petentów siedziała pracownica, znajoma rodzicielki. Było ono jak zwykle otwarte. W pewnym momencie z jednego z gniazdek prądowych wyskoczyła ognista kula. Widać piorun trzepnąć gdzieś w okolicach budynku i po przewodach elektrycznych wydostał się na zewnątrz w środku biura. Pracownica siedząca koło okienka akurat coś podnosiła z podłogi. Kulisty ładunek przeleciał nad jej głową i wyleciał na zewnątrz otwartym okienkiem. Nikomu nic się nie stało ale przeżycie było niezapomniane.

Jeszcze dawniej temu nad wsią, z której pochodzi moja mama niebo mocno się zaniosło zwiastując zbliżającą się burzę. Akurat w polu wciąż pracował jeden z sąsiadów mojej mamy. Nie przepadał za burzą, więc gdy niebo zaczęło ciemnieć, postanowił wracać do domu. Zaczął kropić drobny deszczy i dało się słyszeć głośne pomruki burzowe. Przyspieszył sąsiad kroku tak aby zdążyć przed zasadniczą ulewą. Dopadł domu w ostatniej chwili. Właśnie zaczęło grzmieć coraz groźniej i pojawiły się pierwsze błyskawice. Znajomy rodzicielki otworzył drzwi i odetchnął z ulgą. W tym samym momencie ognista kula wpadła do domu i w oka mgnieniu dopadła wciąż uchylonych drzwi. Sąsiad niestety nie miał szczęścia i zginął na miejscu.

Ostatnia historia to już wcale nie tak dawno temu. Byliśmy z Luśką we wczesnym etapie naszego chodzenia. Właśnie wracaliśmy z wycieczki. Nadepnęliśmy sobie wspólnie na odciski i wyglądało na to, że głowami uderzyliśmy w mur. Autobus wycieczkowy odstawił nas na dworzec kolejowy i raczej w minorowych nastrojach oboje wsiedliśmy do tego samego pociągu. Ja mieszkałem w połowie drogi do Łańcuta. Wysiadłem zatem pierwszy. Pożegnanie było raczej chłodnawe. To był listopad, w granicach siódmej wieczorem. Ze stacji miałem do domu około trzech kilometrów. Idąc poboczem nagle usłyszałem zbliżający się samochód. Sądząc po obrotach silnika, komuś się bardzo spieszyło. Na wszelki wypadek zszedłem z drogi na cześć zieloną i poruszałem się niemal po krawędzi rowu melioracyjnego. Następna rzecz jaką pamietam to liście i rów, w którym się znalazłem. Pamiętam, że ktoś przechodził obok i dosłyszał moje jęki. Wziął mnie jednak za pijanego i zostawił. Doczołgałem się do najbliższego domu. Stamtąd właściciel zawiózł mnie do domu a potem karetką do szpitala. Efekt końcowy, złamanie nogi w kostce bez przemieszczenia i lekki wstrząs mózgu.

Kierowca zwiał z miejsca wypadku. Milicja go jednak znalazła. Był pijany. Moje kości okazały się dla samochodu zabójcze…przeleciałem przez maskę silnika, wybiłem szybę, poleciałem na dach i zniszczyłem pokrywę bagażnika. Nadwozie nie nadawało się do naprawy i wymagało całkowitej wymiany.

Dziesięć miesięcy potem, z Luśką byliśmy małżeństwem.

Trochę, to przydługi pisanie miało służyć jako credo do mojej wiary w przeznaczenie. I tego się trzymam w tych zawirusowanych czasach.