Kot Milanskiego

Milansky, nasz słowacki sąsiad, ideologicznie i poglądowo jest bardzo do nas zbliżony. Oboje znamy Wuja Sama na tyle dobrze, że wiele nas już stamtąd nie zaskakuje. Mamy podobne odczucia na wiele bolączek dzisiejszego świata.

Różnimy się zasadniczo natomiast w kwestiach związanych z życiem codziennym. Milansky, w przeciwieństwie do nas lubi towarzystwo. Stąd tutaj czuje się niespecjalnie bo samotność wpędza go w stany depresyjne. Nie znamy powodów, dla których postanowił się tutaj osiedlić. Biorąc pod uwagę jego ciągoty do ludzi, jego decyzja o kupnie tutaj domu mocno dziwi. Z powodu braku kogoś bliskiego, w Ekwadorze spędza od trzech do czterech zimowych miesięcy a potem na resztę roku wraca na Słowację.

Aby nie czuł się totalnie samotnym, ma kota…prawie jak Jarek. Zwierzak mocno się przyzwyczaił do swojego pana, toteż trochę jest w szoku gdy jego pan nagle znika z jego życia na bliżej nieokreślony czas.

Milansky odwiedza nas co drugi wieczór. Lubimy karty. Gramy w remika, który jest prosty i nieskomplikowany. Niestety Milanskiemu nie idzie w kartach, wierzy zatem, że czeka go jeszcze wielka miłość zgodnie z zasadą, że kto nie ma szczęścia w kartach, ma je u płci przeciwnej. Niechby mu się spełniło.

Tak czy inaczej gdy zagłada do nas, kot doskonale wie gdzie go szukać i na ogół czeka na niego do końca naszych zawodów karcianych.

Dzisiaj właśnie skończyliśmy kolejny karciany wieczór. Ponownie karta nie szła Milanskiemu. Za oknem niebo znowu kompletnie się otworzyło i wiadra wody lały się bez opamiętania.

Przegrywający Milansky to dość posępny człowiek…co mi go zresztą krytykować kiedy sam nie znoszę przegrywać.

Zapytałem go czy kot mu dzisiaj też towarzyszył. Milanczik na to, że zwierzę mądrzejsze od niego i w taką pogodę z domu nie wychodzi.

Po chwili dodał: „chyba żebym mu sprawi jakąś pelerynę, albo może nauczył chodzić z parasolem”.

W tym momencie nasza fantazja totalnie odjechała. Wyobraziliśmy sobie bowiem owego kota idącego pod parasolem. Gdy tak sobie spacerował natchnął się na naszych sąsiadów z obu stron. Ci zobaczywszy go, zbaranieli i szczęki im opadły. Zobaczywszy to kot miauknął do nich…” co do diabła nigdy nie widzieliście kota pod parasolem”

Wyobrażaliśmy sobie miny naszych sąsiadów i parsknęliśmy chórem śmiechem dość trudnym do pohamowania.

Pąsowa twarz przegrywającego Milanskiego nagle pokraśniała. Chwile potem wygrał trzy gry z rzędu…

A wy widzieliście kota maszerującego pod parasolem?