Nad rzeką

Pierwsze dwa tygodnie po naszym przyjeździe pogoda była wręcz wymarzona. Słoneczko jakby wiedziało, że mamy kolośne zaległości ogródkowe i porządkowe, nie oszczędzało nam zatem swoich promieni. Tak zresztą powinno być bo przecież na tej półkuli zbliżają się najcieplejsze miesiące.

Każdy kij oczywiście ma dwa końce. Nadmiar słońca to brak wody. My jeszcze tego nie odczuliśmy ale w Cuence zaczęto przebąkiwać o koniecznych oszczędnościach. Na szczęście ostatni tydzień zmienił sytuacje. Mamy pogodne ranki a po południu pada deszcz. Był on potrzebny naszemu ogródkowi bo wszystko domagało się wody.

Wszystko zaczęło się od mojej wycieczki na rzekę. Chciałem zobaczyć jaki jest jej stan. Szum rzeki wciąż dochodzi do naszego domu, ale już i on się wyciszył. Zaopatrzony w przyrządy do robienia zdjęć udałem się na swoją przechadzkę. Kiedyś drogę do rzeki przez dziewiczy las wyciął nam Słowak i jej wciąż używamy. Mocno jednak zarosła, bo nie znalazła się na naszej liście rzeczy do zrobienia. Zreszta przecinka do rzeki ma się wciąż dobrze jedynie zdziczała co nieco. Na szczęście wciąż ją można znaleźć.

Rzeka rzeczywiście podeschła i teraz można by było przyjść na drugą stronę, po której znajduje się już teren pod ochroną.

Gdy już zacząłem robić swoje fotki, nagle usłyszałem potężny grzmot. Spojrzałem w górę. Niebo czarne jak smoła niczego dobrego nie zwiastowało. Machnąłem jeszcze ze dwie fotki i dawaj wracać do chaty. Cały czas pod górkę. Udało mi się wrócić trochę skropiony deszczem ale pompa mało mi nie wyskoczyła. I żeby chociaż polało, ale nie. Co prawda to był dobry deszcz ale mogłem go spokojnie przetrwać nad rzeką. Od tego jednak dnia zaczęło już podać codziennie. Ot prawie „Jak rozpętałem II wojnę światową”.

Tam gdzieś jest wejście i przecinka nad rzekę.

Dość szybko odnalazłem.

Trochę podeschła

Wciąż jednak płynie

Pośród głazów i kamieni

No dobra, wracam do domu.