Przylot

Przez chwilę byłem nieobecny. Powód dość banalny. Przed wyjazdem, nie chcąc płacić niepotrzebnie za internet, wyłączyliśmy go. Nie znaliśmy terminu naszego powrotu. Z historią Ekwadoru też jesteśmy na bakier. Wybraliśmy zatem przylot z powrotem do domu, nie tylko, że w niedziele, to jeszcze poprzedzającą dwa dni świat narodowych. Wszystko zamknięte, wszyscy świętują. Dzisiaj dopiero udało nam się uruchomić masz łącznik ze światem.

To już nie ten sam co w Stanach. Tutejszy się zawiesza, prędkość ma jak zacierający się silnik. Coś jednak za coś. Ponoć jest już kompania, która oferuje lepsze połączenie. Póki co jesteśmy skazani na to co nam się dzisiaj udało załatwić.

Przylecieliśmy zatem w niedziele. Pamiętając oblężone lotnisko nowojorskie, byłem ciekaw jak to wyglądać będzie w Guayaquil. Nie ma co oczywiście porównywać obu tych lotnisk, jednak sposób działania wydaje mi się, że można. Przylatujący do Ekwadoru po wyjściu z samolotu gromadzeni są w hali odlotowej, gdzie każdy z osobna musi okazać się papierem świadczącym o przebyciu testów z wynikiem negatywnym. Odbierający dokument porównują go z paszportami, przeglądając go w poszukiwaniu słowa „negatywny” a potem to już bajka. Ponieważ jednak działania te wykonuje tylko trzy osoby, odpowiednio ubrane, to oczekiwanie na dalsze procedury w tym punkcie jest najdłuższe. Odprawa paszportowa była tylko formalnością. Walizki już czekały, bo zdążyli je rozładować w czasie kiedy my czekaliśmy na spotkanie z ekspertami od spraw wirusowych. Wyrywkowego prześwietlenia bagaży też udało nam się uniknąć. Przeszliśmy do sali powitalnej..pustka. Wejście do hali zabronione. Oczekujący i oferujący rożnego rodzaju serwis nie mieli wejścia do budynku i byli zgromadzeni na zewnątrz. Ot jeszcze jedna różnica od Nowego Jorku, w którym do hali wejść można każdemu. Zdzwoniliśmy się wcześniej z naszym taksistą. Jemu zdecydowanie łatwiej było nas odnaleźć w tym tłumie oczekujących na swoich bliskim.

Jeszcze wdech świeżego powietrza i ruszamy w drogę.

O niej następną razą.