Porwiemy albo nie porwiemy.

Poszukując w miarę taniego ośrodka dokonującego testy, przypadkowo dowiedzieliśmy się, że istnieją miejsca gdzie można go wykonać darmowo. Powiedziała nam o tym pracownica jednego z płatnych lokali. Była na tyle życzliwa, że dala nam nawet numer telefonu. Widać ceny i jej się nie podobają. W Stanach istnieje sieć sklepów farmaceutycznych o nazwie Rite Aid. To właśnie w niektórych z nich można dokonać darmowego testu na wirusa.
No nie do końca darmowego. Jak zwykle diabeł tkwi w szczegółach.
Trzeba podpisać pare papierzysków, z których jeden dotyczy możliwości wykorzystywania pobranych próbek do prac biotechnologicznych, cokolwiek to znaczy. No cóż, łażę po tym świecie ponad dwadzieścia trzy tysiące dni, niech sobie zatem badają te moje nosowe wydzieliny. Chyba i tak im się na wiele nie przydadzą. W konfrontacji z zaoszczędzonymi czterema stówkami to chyba się opłaci.
Umówiliśmy się zatem na wizytę w najbliższym oddziale sklepu, który znajduje się około dwadzieścia mil od naszego miejsca pobytu. Mieliśmy wyznaczone godziny. Pomiędzy mną a Luśką było czterdzieści pięć minut. Kazali nam być na piętnaście minut przed badaniem. Badanie wykonywał oddział apteczny sklepu. Niektóre z tych aptek maja okienka, do których podjeżdża się bezpośrednio samochodem i dokonuje potrzebnych zakupów. Amerykanie lubią swoje życie w samochodzie. Okazało się, że taka forma załatwiana spraw konsumenckich istniała też w punkcie, do którego zmierzaliśmy. W związku z tym w uwagach jakie dostaliśmy pocztą elektroniczną zaznaczono, że w samochodzie może być tylko jedna osoba. Zatem jedno musiałoby wysiąść by drugie wykonało test, a potem odjechać przesiąść się i kolej na następnego. Ot takie udogodnienie w trosce o bezpieczeństwo ludzi, którzy śpią w jednym łóżku. Zastanawialiśmy się jak ten test wygląda jeśli mamy pozostać w samochodzie.
Trochę zestresowani ruszyliśmy na badania wcześniej aby czasami się nie spóźnić i nie wypaść z kolejki. No i jak to w życiu bywa, teoria z praktyką niewiele ma wspólnego. Co prawda mieliśmy ustalone godziny ale apteka przyjmowała również ludzi z ulicy bez umówionych wizyt. W konsekwencji byliśmy w kolejce samochodów do badania chociaż teoretycznie to były nasze godziny.
Postanowiliśmy pozostać w samochodzie oboje, bo i za nami ustaliło się kilka samochodów zatem następne z nas musiałoby ponownie stanąć w kolejce.
Pani nawet okiem nie mrugnęła na nas dwoje i po potwierdzeniu naszych danych personalnych przystąpiła do badania. To znaczy wydała nam opakowania z testerami i instruowała nas co mamy robić. W sterylnym worku znajdował się patyczek z watą nasączoną jakimś środkiem na jednym końcu. Należało ten patyk wyjąć, włożyć sobie do nosa, zakręć nim dwa razy dookoła. Po piętnastu sekundach patyk przekłada się do drugiej dziurki zakręca dwa razy i trzyma piętnaście sekund. Po zakończeniu patyczek wkłada się do pojemnika z jakąś substancją zakręca i oddaje pani farmaceutce. I po krzyku.
Włożyliśmy te patyki tak głęboko jak obserwująca nas dama zza okna nam kazała. Czy zrobiliśmy to dobrze? Nie mam oczywiście pojęcia. Słyszeliśmy o tych testach wiele złego. Dotyczyło to szczególnie głębokości na jaką wciskano ten patyk ludziom do nosa. Dlatego nie jestem pewien czy nie popełniliśmy jakiegoś błędu, bo w sumie, poza niezbyt miłym uczuciem grzebania sobie obcym ciałem w nosie, innych odczuć negatywnych nie mieliśmy.
Wynik dostaniemy pocztą elektroniczną. Od niego zależy nasz lot w przyszłą niedzielę. W najgorszej sytuacji porwiemy samolot.