O ubezpieczeniach słówko

Pisząc notkę na temat organizacji polonijnych i polis, nieopatrznie wdepnąłem w świat ubezpieczeń. Ludzie generalnie mają do nich niechętne uczucia, żeby nie nazwać tego bardziej dosadnie. W sumie nie dziwi mnie to, bo są one kosztowne, niektóre wręcz obowiązkowe. Najgorszą jednak ich wadą jest brak wizualnego kształtu. Nie widać tego dziadostwa, nie czuć, skosztować też nie można i taki towar chcą człowiekowi sprzedać. Masakra jakaś.

Nie będę bzdurzył na ich temat zbyt wiele. Skoncentruję się na tym co robiłem i tylko na rynku amerykańskim. Nie znam rynku polskiego, zatem wypisywanie czegokolwiek na jego temat byłoby głupotą.

Do dzieła. Organizacja, do której należałem powstała na początku ubiegłego wieku, jakoś w pierwszej jego dekadzie. Została założona przez okolicznych mieszkańców, emigrantów z naszego kraju. Głównym założeniem było dokonywanie wpłat na jej konto, tak aby w przypadku niespodziewanych trudności rodzinnych można było pomoc potrzebującym. Wtedy nie było jeszcze polis. Z czasem pojawiły się one. Również ilość ludzi zaczęła być coraz większa. Zaszła zatem konieczność lepszego wykorzystania grupowych funduszy. W ten sposób pojawiły się polisy, bo przecież za relatywnie niską składkę można było, w tragicznej sytuacji otrzymać nie najgorszy benefit.

Wtedy również nikt nie myślał kategoriami wielkich odszkodowań. Bardziej chodziło o to aby rodzina po odejściu najbliższego mogła godnie go pochować, bo przecież i wtedy to się wiązało z określonym kosztem.

Do dzisiaj jest to główny cel naszego ubezpieczenia. Nikt nie wykupuje polisy na steki tysięcy dolarów a raczej na kilka tysięcy tak aby organizacja pogrzebu nie zburzyła domowego budżetu. Do mnie to przemawiać wydaje się być rozsądnym rozwiązaniem. Jeśli do tego dołożyć kultywowanie własnych tradycji to w sumie według mnie to jest pożyteczna inicjatywa.

Rozumiem jednak niechęć do ubezpieczeń. Poza polisą w naszej organizacji mam polisę również w tradycyjnym towarzystwie ubezpieczeniowym.

Kilka słów zatem na ten temat. Ubezpieczenie na życie ma przed wszystkim zapewnić w miarę normalne funkcjonowanie rodziny w przypadku nieszczęśliwego zdarzenia jakim jest odejście najbliższej osoby. Biorąc to pod uwagę ja zawieram ubezpieczenie terminowe na okres dziesięciu lat. Dlaczego tak? Ano po takim okresie potrzeby mojej rodziny ulegają zmianom. Załóżmy, że jedno z dzieci idzie na studia. W Stanach ich koszt jest horrendalny. Rok studiów często przekracza dwadzieścia tysięcy dolarów. Ten dodatkowy wydatek dodawałem zatem do sumy ubezpieczenia zwiększajac ja odpowiednio. Po skończeniu nauki syna, przy wznawiania polisy odpowiednio redukowałem sumę odszkodowania.

Obecnie dzieciaki są na swoim. Nie zachodzi zatem potrzeba ubezpieczania się na niewiadomo ile. Wciąż jednak kontynuuję moją polisę bo jak powiedziałem koszty pochówku nie są wcale małe i nie chce aby ten koszt sponiewierał nasze finanse.

To są przyczyny, dla których ja posiadam ubezpieczenie. W trakcie swojej pracy najczęstszą odpowiedzią na propozycje ubezpieczenia na życie było: po co mi ona, przecież mnie już nie będzie. Zgadza się. Ubezpieczenie to nie jest dla nas lecz dla tych, których zostawiamy aby zapewnić im w tym ciężkim czasie jakiś komfort finansowy.

Nie chce tu zabrzmieć jak kaznodzieja, ale ludziska tak dużo mówią o rodzinie i miłości do niej. Rzadko jednak myślą w kategoriach, co się z nią stanie jak mnie niespodziewanie zabraknie.

Na koniec dodam, że moja kariera w tym biznesie długo nie trwała. Nie umiem sprzedawać. Nie potrafiłbym sprzedać nowego mercedesa za dolara. Do tego trzeba mieć talent. Dobry agent potrafi owinąć odchody w papierek i sprzedać jako złoto. Być może dlatego tak bardzo nie lubimy handlarzy ubezpieczeniami.