O organizacji i polisach

Staram się trzymać z dala od polityki. Dzięki blogerowi Skowronpisze, udało mi się znaleźć temat zastępczy czyli moje wspomnienia ze Stanów, które przypadły czytelnikom do gustu. Nic tylko się cieszyć, bo to co się aktualnie dzieje nad Wisłą i Potomakiem jest mocno przygnębiające.

Podręczę zatem wszystkich jeszcze przez chwile, przynajmniej dzisiaj, moimi polonijnymi opowiastkami.

Wspominałem już o mojej przynależności do jednej z grup Zjednoczenia Polsko Narodowego. Aby stać się członkiem tej organizacji należało wykupić polisę ubezpieczeniową na życie. Jak to w takich sytuacjach bywa, im człowiek starszy tym ta przeklęta polisa droższa. Im zaś młodszy, tym dłużej musi płacić. Składka płatna była bowiem, w większości polis, do osiągnięcia sześćdziesięciu pięciu lat. Czyli wiadomo juz dlaczego składki młodych były niskie ale za to trwały długo, w przeciwieństwie do starszych.

Wstąpienie do Zjednoczenia dawało rownież określone przywileje. Najważniejszym z nich była możliwość ubiegania się o pożyczkę hipoteczną na zakup domu Jako nowi bez historii kredytowych trudno było liczyć na amerykańskie banki. Stopa procentowa nie była najlepsza ale do lichwiarskich też nie można jej było zaliczyć. Tak właśnie my kupiliśmy nasz pierwszy domek.

Każdy kto był członkiem, mógł sprzedawać zjednoczeniowe ubezpieczenia i otrzymywać z tego tytułu parę groszy.

Podobała mi się ta idea. Po wykupieniu swojej polisy zacząłem sam oferować znajomym wstępowanie do organizacji.

Przeciętny Kowalski jednak niechętnie się gdziekolwiek zapisuje a jeszcze bardziej nie lubi płacić za coś czego nie może przy zakupie powąchać czy choćby skosztować. Idea przynależności to coś zupełnie obcego dla każdego z nas, zwłaszcza jeśli za wielką wodą przebywamy wystarczająco długo i wydaje nam się, ze widzieliśmy dość aby obejść się bez rodaków. Taka nasza pisowska natura, tfu na psa urok, znowu ta polityka.

Odnosiłem w tej działaności całkiem niezłe sukcesy plasując się w czołówce terenowych agitatorów. Wielu ludzi odczuwało potrzebę spotykania się od czasu do czasu. Wielu tego nie potrzebowało, wystarczyła im niedzielna msza. Nie mówię tego złośliwie, ot po prostu kościół na emigracji to takie naturalne miejsce spotkań.

Moje spotkania w celach wciągnięcia ludzi do PNA czasami były bardzo śmieszne i do jednej takiej sytuacji chce się odnieść.

Znajomy zaprowadził mnie do właściciela restauracyjki. Mała, skromna. Menu to pierogi i schabowy. Z zup pomidorowa i ogórkowa. No i fajno jest. Wychodzi do mnie właściciel i zostajemy sobie przedstawieni. Nie to żebym był specjalnie inteligenty ale już po pierwszych słowach widzę, że mamy problemy z komunikacją. Prę jednak do przodu niczym krawczykowy parostatek. Opowiadam jak i co. No i kończąc swój wywód mówię o ubezpieczeniu na życie. Chłop spojrzał na mnie podejrzliwie, widać ubezpieczeń nie bardzo lubił i tak mi wypalił po krótkim namyśle: spóźniłeś się chłopie, mam już jedną insiurę na karę, więcej nie potrzebuje. Dla niewtajemniczonych insiura to po polamerykańsku ubezpieczenie, kara natomiast w tym języku oznacza samochód. No i co ja miałem mojemu prospektowi powiedzieć jeśli dla niego namacalny samochód znaczył więcej niż nienamacalne życie. Zdecydowałem się mu pogratulować.