Opowiastka z Krzysztofem w tle

Odkąd pamiętam Stany były moim marzeniem. Dotarłem do nich wreszcie w 1989 roku. Inny świat. Jedna z wielu rzeczy, która mi się bardzo podobała to obojętny stosunek do ubierania się. Przeciętny Amerykanin chce się czuć wygodnie w swoich ciuchach, a to jak go ktoś odbiera totalnie mu jest obojętne. To coś dla mnie. Poczucie przynależności do społeczeństwa między innymi zaczęło się przejawiać w chodzeniu w tym co lubię, choć czasami nie zawsze to mogło się nadawać na określona sytuację.
Garfield i Passaic to były miasta o silnej obecności Polonii. Tam jeździło się na zakupy, tam był wybór polskich knajp, polskie kościoły i zasadniczo wszystko czego przeciętny Polak potrzebował. Dla nas oczywiście zakupy były najważniejsze ale i przy niedzieli jeździliśmy również tam do kościoła.
Po mszy zawsze jeszcze gdzieś w teren, coś zobaczyć.
Mocno już zamerykanizowany odmówiłem Luśce odświętnego ubrania się do świątyni wiary. Wlazłem w krótkie spodenki i koszulkę bez rękawów, sandały i tak wystrojony wraz z rodzinką udaliśmy się na niedzielne uroczystości kościelne. No cóż, polski kościół to jednak inna tradycja. W tłumie odświętnie ubranych ludzi wyglądałem jak kosmita, jak truteń bez wyobraźni. Wracać było za późno a i w tym momencie wciąż nie dochodziło do mnie jak groteskowo musiałem wyglądać. Brr, jak sobie o tym dzisiaj pomyślę.
Siedzimy na tej mszy i w pewnym momencie ksiądz wypowiada takie oto mniej więcej słowa: każdy z nas jest obdarowany jakimś talentem, każdy z nas ma coś specjalnego w sobie. Znajdźmy to i bądźmy z tego dumni i używajmy na chwałę Boga. Głos też może być takim darem. Nim został obdarowany … Krzysztof Krawczyk. No i wyszedł nasz piosenkarz i zaśpiewał a głos jego niczym dźwięk rogu Wojskiego zadudnił w całej świątyni.
Trochę wtedy wydawało mi się to dziwne, że taki znany wokalista w takiej trochę dziwnej sytuacji. Czemu jednak nie, skoro czuł taką potrzebę.
Nie pamiętam ile pieśni wykonał. Zakodowały mi się w głowie przede wszystkim zdania wypowiedziane przez księdza na temat naszych talentów i konieczności ich kształtowania oraz to, że zaraz po mszy starałem się zniknąć z pola widzenia wszystkich krajan, którzy nie mogli przestać mi się przyglądać.
Oj, wciąż mi się robi gorąco jak widzę siebie w tym nabożnym tłumie w klapkach, krótkich spodenkach i koszulce bez rękawów, nawet krótkich.
O zgrozo. Tyle w temacie Krzysztof Krawczyk i Marka kościelnej rewii mody.