Anegdoty zza wielkiej wody.

Do napisania tej notki zachęcił mnie Skowron, jeden z blogerów, który zagląda do mnie a i ja do niego rownież.

Jeden z jego ostatnich wpisów spowodował dość gorącą wymianę zdań na temat pisania blogu w innym niż ojczysty język. Podzieliłem się oczywiście swoją opinią i doświadczeniami z naszymi rodakami w USA. Skowron poprosił o więcej anegdot. Czemu nie, pomyślałem. Oto jedna z moich polonijnych opowiastek.

Każdy chyba pamięta, oczywiście odpowiednio wcześnie urodzony, ile się mówiło na temat tournee naszych gwiazd po Stanach. Wyjechać z PRL-u nie było łatwo. Artyści jednak mieli trochę inne układy a i z takich wojaży do państwowej skarbonki zawsze coś wpadło. Przy wymianie na złotówki w tamtych czasach przelicznik był zupełnie wyssany z palca.

Tak więc widziałem parę naszych zespołów i solistów na ich tournee. Szczerze mówiąc miejsca występów nigdy mnie specjalnie nie zachwyciły. Były to przede wszystkim kluby, w których w czasie koncertu jedzono, rozmawiano a artysta był tylko tłem dla tej biesiady. Widziałem Dwa Plus Jeden właśnie w takim wydaniu. Szum, zgiełk, podpite towarzycho a Ela Dmoch stara się robić najlepsze wrażenie. W pewnym momencie z parkietu obok sceny wdarł się na nią wątpliwy przystojniak i w rytmie śpiewanej piosenki zbliżył się do solistki zespołu, żeby ktoś z parkietu mógł machnąć mu fotkę. No i dopiął swego. Ochrona w tych klubach zawsze była mizerna. Ściągnęli go w końcu, ale obrazek to był dość smutny, bo kolesie z parkietu dodatkowo ujadali z radości, że jednemu z nich udało się wykiwać ochronę.

Podobie było na koncercie Lady Pank w Nowym Jorku. Sporej wielkości sala do tańczenia. Tu jednak tez był bufet i możliwość przekąszenia czegoś. Nie tylko dania podawano. Bez napojów wyskokowych ani rusz w tego typu establishmentach. Im bliżej sceny tym gorącej. Każdy przebój Lady Pank wywołuje wspólne śpiewanie no i każdy chce dołączyć do grupy na scenie. Tu jednak ochrona się wcale nie patyczkuje. Obserwują najbardziej nachalnych co sprawia, że ci szukają podstępu aby odwrocić ich uwagę. Wreszcie jakiś kamikadze przedostaje się na scenę. Natychmiast zostaje obezwładniony i położymy na glebę. Nie pamietam już czy to był Borysewicz czy Panasewicz ale jeden z nich wdał się w wymierzanie sprawiedliwości nawalonego fanowi zespołu, wymierzając mu solidnego kopniaka.

Następnym razem opowiem o Krzysztofie Krawczyku i Irenie Jareckiej.