Zakupy.

W tym zawirusowanym czasie najgorszym problemem są dla nas zakupy. Do tej pory było to relatywnie proste. Schodziliśmy do przystanku autobusowego. On, ten autobus, zabierał nas do centrum, gdzie w miarę potrzeb odwiedzaliśmy różne punkty handlowe.

Do robienia zakupów w moim gospodarstwie domowym niezbędna jest Luśka. Jak to kobieta, która nadzoruje domowe zaopatrzenie w artykuły spożywcze, doskonale wie co nam potrzeba a co może poczekać do następnej wyprawy. Jej zatem kartka czy lista z towarami do kupna nie jest potrzebna.

Z drugiej strony chodząc między regałami zawsze coś wypatrzy co się może przydać albo o czym wcześniej nie pomyślała.

Co innego ja. Mnie najbardziej interesują półki ze słodyczami, od których muszę uciekać. Lubię też zatrzymać się przy stoisku z alkoholem ot tak aby popatrzeć czy warto byłoby coś spróbować. Reszta sklepu wyglada dla mnie tak samo. Odróżniam towary i owszem ale czy jest nam potrzebny czy nie – no skąd mnie to wiedzieć.

Luśka ma też inne „zboczenie”. Kupując cokolwiek nowego sprawdza dość dokładnie składniki. Nie daj Boże coś tam w nich podejrzanego – po zawodach. Ów produkt może zapomnieć, że jeszcze kiedykolwiek będzie miał przyjemność spojrzeć w oczy mojej dziewczynie. Ma być zdrowo.

Podział był zatem prosty, dziewczyna kupuje a ja robię za tragarza i przewodnika po mieście.

Po zakończeniu naszej sklepowej działalności zwykle wracaliśmy autobusem do naszej drogi w góry. Wcześniej dzwoniłem do Pepe. On czekał na nas ze swoim śmierdziuchem i wywoził na do casy. Jeśli zakupów było zbyt dużo, że nawet we dwojgu nam było ciężko, wtedy dzwoniliśmy do naszego taksówkarza i on zabierał nas spod jakiegoś punktu do domu. To rozwiazanie nie było dla mnie zbyt dobre. Luśka bowiem w taksówce przypominała sobie o innych sklepach, zwłaszcza tych ogrodniczych. Zamiast prosto do domu objeżdżaliśmy jeszcze pare takich przybytków a to za sadzonkami, a to za workiem ziemi. Moja matko boska, te przybytki wszystkie dla mnie wyglądały definitywnie tak samo..dla mnie tylko.

Z powodu ograniczeń świrusowych zdani jesteśmy na naszych sąsiadów. Komunikacja nie funkcjonuje. Nasz taksówkarz nie wychodzi z domu w obawie przed niewidocznym paprochem.

Zakupy zatem spadły na mnie i na listę od mojej dziewczyny. Nasz dentystyczny sąsiad nie ma ograniczeń w poruszaniu się. Jego żona może jedynie używać swój samochód zgodnie z numerem rejestracyjnym. Ona od czasu do czasu jedzie sama na zakupy i wtedy Luśka może się podłączyć. Pani dentyścina to jednak wyższa klasa. W jej środowisku koleżanki nie zawracają sobie głowy pracą, każda ma pomoc domową. W dobie ograniczeń trochę musiała jednak przeflancować się na klasę pracowniczą ale idzie jej to opornie.

Tak czy inaczej częściej teraz ja odwiedzam miasto w celach sklepowych niż moja dziewczyna. Tak właśnie było wczoraj i o tym miałem pisać w pierwszej kolejności. Ale jak to ja rozpisałem się tytułem wstępu. Meritum zatem w następnym wpisie. 😃😃😃