Telepatyczne myślenie

Nieco ponad dwadzieścia godzin od zamknięcia jednych drzwi do otwarcia tych domowych zajął nam ostatni etap naszej podróży rodzinnej. Przeleciałem tam i z powrotem około dwudziestu tysięcy mil w sześć tygodni. Trochę sporo.

Plan został jednak wykonany. Odwiedziliśmy dzieciaki w Stanach a ja rodziców w Polsce. Przy okazji miałem możliwość spotkania się z córcią w kraju nad Wisłą. No i oczywiście przypomnieliśmy się wnusi, która rośnie jak na drożdżach. Wyglada na to, że w przyszłym roku czeka nas powtórka z rozrywki bo zresztą inaczej się nie da.

Na lotnisku w Panamie miałem możliwość sprawdzenia poczty elektronicznej. No i niespodziewanie wiadomość od sąsiadów. Otóż ta pora roku jest dość wietrzna w Andach. Mieszkając z dala od większych skupisk ludzi narażamy się, że w przypadku jakieś zdarzenia losowego, nasza okolica będzie pod względem pomocy na ostatnim albo na jednym z ostatnich miejsc, do których dotrą jakiekolwiek służby. Żeby nie przeciągać, na linię wysokiego napięcia spadło drzewo. Kable zostały mocno poharatane. Dodatkowo miejsce zerwania znajdowało się dość głęboko w okolicach koryta rzeki. Jeden z kabli nawiasem mówiąc skończył w rzece. Nie było zatem prądu. Zgodnie z informacją od mojej sąsiadki, nie należało się spodziewać naprawy usterki aż do poniedziałku. Prąd nie byłby tak konieczny dla nas gdyby nie fakt, że woda do domu płynie ze zbiornika do naszej hacjendy za pomocą pompy elektrycznej. Czyli będziemy przez kilka dni bez wody. Kupiliśmy zatem parę galonów po drodze, co pomogło nam przynajmniej przy przygotowywaniu posiłków.

Większość naszych sąsiadów to ludzie, którzy zamieszkali tutaj w oczekiwaniu na, to wcale nie śmieszne, koniec świata. Jeden z nich ma nawet bunkier pod domem. Tak czy inaczej mają również generatory, wszyscy oprócz nas. Żeby jeszcze bardziej skomplikować nam życie, brama do naszego osiedla jest również elektryczna, otwierana na pilota. Na szczęście sąsiad ma klucz ręczny i zostawił nam bramę otwartą.

Dom czekał na nas w umówionym miejscu, czyli żadnych niespodzianek tym razem nie było. Jedynie ta woda. Po takim długim dniu prysznic orzeźwia. Mogliśmy jednak o nim zapomnieć.

Znając ekwadorskie realia, nie mieliśmy złudzeń, że prąd jeśli dostaniemy to będzie to dopiero w poniedziałek jeśli nawet nie później. Następnego dnia pierwszą rzeczą było obejście posiadłości. Trawa u nas rośnie w tempie wręcz nieobliczalnym. Poczułem się jak niemal na prerii, tylko konia do tego wszystkiego brakowało. Niezależnie od tego nasze myśli biegły w kierunku naprawy usterki spowodowanej zerwaniem linii. Wyczytaliśmy w mądrych książkach, ze jeśli intensywnie się o czymś myśli to energia w ten sposób wytworzona może owe myśli zmaterializować. No nie wiem czy to właśnie na skutek naszych telepatycznych zdolności, czy oddania pracowników służb energetycznych, dość powiedzieć, że prąd otrzymaliśmy na całe trzy dni przed oczekiwanym podłączeniem linii. W Ekwadorze to prawie jak cud nad Wisłą.

Dzięki temu mogę teraz znowu przynudzać.