Kuchnia to dla mnie takie miejsce, w którym dzieją się rzeczy z pogranicza czarów. Oto bowiem z wielu różnych półproduktów właśnie tutaj można wyczarować rzeczy, które potrafią wprowadzić podniebienie w nastrój ekstazy.
To mnie dotyczy również ale tylko jako użytkownika końcowego czyli zjadacza. Dobre placki ziemniaczane, wiem, ze się z nimi powtarzam, ale nic nie poradzę, że je tak lubię, potrafią mi dostarczyć całkiem niezłych przyjemności organoleptycznych.
Swoich jednak prób kulinarnych zdecydowanie bym nie polecał. Życie mnie zmusiło do oswojenia się z ta częścią domu. Gdy musiałem gotować to robiłem to w ilościach na kilka dni, żeby mieć święty spokój. W tym względzie wciąż jestem kiepskim czarownikiem, ba nawet nie nim, bardziej zwykłym wyrobnikiem.
Mam jednak na swoim koncie pare sukcesów. Jako namiętny pożeracz wszystkiego co słodkie, lubię również nasze wafle z masą z mleka w proszku. Nie wiem nawet dlaczego ale to mleko mogę wcinać nawet bezpośrednio z opakowania.
Wafla w takiej postaci oczywiście nie uświadczysz w Ekwadorze. Wiedziałem, że po przyjeździe będę musiał go sobie przyrządzić. Będę musiał, bo mój kuchenny czarodziej został się przy naszej wnuczusi zatem albo sam, albo wcale. No mógłbym kupić gamonia ale lubię wiedzieć co mi podają.
Pierwszy raz zrobiłem go w ubiegłym roku kiedy Luśka z przyczyn obiektywnych kuśtykając nie mogła zbyt długo stać na nogach. Wyszło całkiem nieźle. Zapomniałem jednak jak to się przygotowuje. Złapałem moją dziewczynę na internecie i już po chwili stół u rodziców stał się polem bitwy.
Płynne mleko z cukrem bum na palnik. Do tego dorzuciłem stuprocentową czekoladę, którą wiozłem z innego kontynentu. Jak się to stopiło i trochę ostygło w ruch poszło kakao i właśnie sproszkowane mleko. Gdzieś był błąd, bo to białe nie chciało się rozpuścić do końca pozostawiając mleczne grudki. Kakao jednak ślicznie się rozpłynęło i masa prawie była gotowa.
Gdy jednak robiłem to po raz pierwszy pół roku temu zabrakło mi masy do skończenia wafla. Wpadłem na pomysł odrzucenia do niej łyżki powidła śliwkowego. To był strzał w dziesiątkę, bo masa nagle stała się odrobine bardziej winna.
Wykorzystałem zatem tą wiedzę tym razem i całość doprawiłem powidłem. Jeszcze tylko posmarować wafla, położyć na niego coś ciężkiego aby to się skleiło do kupy, odczekać chwilkę i można było próbować.
Jak się coś przyrządzi samemu, to to zawsze smakuje lepiej. No i smakowało wybornie. A na drugi dzień robić musiałem już następnego. Ten pierwszy okazał się wyjątkowo zgodny z oczekiwaniami i potrzebami rodziców. Sam zdążyłem wbić zęby tylko w pare kawałków, reszta zginęła bezpowrotnie.
W ten sposób stałem się domowym waflarzem aż do wyjazdu.
