Tym razem korzystamy ze standardowego autobusu komunikacji średniodystansowej. Dzień wcześniej ustaliliśmy gdzie znajduje się przystanek. Na nim po jednej stronie schowani byli przed słońcem jacyś zawiadowcy ruchu autobusowego. Od razu poznali w nas, że mają do czynienia z kimś kto nie ma pojęcia o tutejszych zasadach ruchu autobusowego. Powiedzieliśmy gdzie chcemy się udać i okazało się, że jesteśmy po przeciwnej stronie ulicy. Małe piwo. Jeden z nich nas przeprowadził i okazało się, że właśnie nadjeżdżał nasz środek lokomocji. Mocno wypełniony młodzieżą pewnie wracającą po szkole. Radosny zgiełk, otwarte okna zdawały się nam przypominać nasze dojazdy na uczelnię.
Po godzinie jazdy dotarliśmy do celu. Bilet kosztował nas dwa dolce i pięćdziesiąt cenciszów na człowieka a pan konduktor pofatygował się do naszych siedzeń aby poinformować nas, że autobus właśnie zatrzymał się w Puerto Lopez i powinnismy ruszyć nasze cztery litery i go opuścić. Znaczy zrobił to w o wiele sympatyczniejszym tonie.
Radość o poranku. Teraz tylko znaleźć naszą noclegownie i jesteśmy w domu. Szelki plecaka mocna dają mi się we znaki, nie z powodu ciężaru na plecach ale przede wszystkim z powodu znaków po kąpieli słonecznej. Plecy pieką a plecak się przesuwa po nich wraz z naramiennikami, które ostro szorują po opalonych miejscach. Cierp ciało jak żeś chciało. No, chciałem się ociupinkę odpalić ale nie przypalić. No cóż, słońce na równiku nie bardzo rozumie człowieka z chłodnych stref klimatycznych.
Mniejsza o to. Ledwie postawiliśmy nasze stopy na trotuarze i już zjawił się przy nas jakiś poliglota i łamaną angielszczyzną wypytał nas o cel naszej podróży i hotel, w którym się zatrzymujemy. Zadowolony, że wyniuchał turystów, już po chwili zatrzymał dla nas trójkołowca, czyli taki motor z budką na tylnym siedzeniu i już zmierzaliśmy do naszego miejsca zakwaterowania. On oczywiście za nami, a jakże. Miał bowiem parę opcji tras turystycznych, które chciał nam polecić. Jedną z nich jeszcze przed przyjazdem do Puerto Lopez chcieliśmy zaliczyć. Dogadaliśmy się zatem co do szczegółów i oboje zadowoleni, my przede wszystkim z powodu szybkiego znalezienia hotelu, a on prawdopodobnie z powodu prowizji jaką pewnie otrzymał od agencji za narajenie jej dwóch chętnych na wycieczkę krajoznawczą, pożegnaliśmy się uściskiem ręki.
Ruszyliśmy na przegląd miejsc, które pamiętaliśmy z ostatniego razu. Widać spore zmiany na lepsze. Widać jednak również, źe podróżujemy poza sezonem turystycznym, bo jednak nie widać zbyt wielkiego ruchu. Odnaleźliśmy szkielet wieloryba skonstruowany ponoć z autentycznych kości tego ssaka, którego wyrzucił w tych okolicach ocean. Zwierze było chore a przebieg i smutny koniec opisywały kolejne tabliczki.
Znaleźliśmy też słup z przybliżonymi odległościami do najważniejszych miast świata. Na próżno jednak szukaliśmy Warszawy. Może i była z nią gdzieś schowana klepka, tylko nasze oczy już lekko kiepskawe. Może.
Puerto Lopez leży w zatoce w przeciwieństwie do Montañity, stąd plaża tutaj sprawia wrażenie mniejszej. Miejsca na niej było jednak pod dostatkiem.
No i wreszcie dotarło do nas, źe życie na wybrzeżu zaczyna się w okolicach ósmej. Wcześniej jest zbyt gorąco i leniwie. Po siódmej zachodzi słońce i można wreszcie oddać się zabawie na plaży o czym świadczyły dobiegające nas głosy ichniej muzyki. I nie dziwota, zaczynał się weekend.
Szkielet wieloryba
Kierunki i odległości do różnych miast.
Wypatrzylim nawet miasto Orbana
Nie może zabraknąć oczywiście zachodu słońca. Wiem, wiem przynudzać…
Zatoka Puerto Lopez. A na płazy szaleją kraby. To ich ślady na piasku.
