Gdzieś koło wtorku
Burza w rozporku
Dopadła Jarka
„To pewnie fujarka
Znowu przygrywa
I gacie rozrywa”
Pomyślał dumnie
I bezrozumnie
Złapał za krocze
By myśli prorocze
Dotykiem potwierdzić
„Coś mi tu śmierdzi”
Pomyślał gniewnie
I spojrzał niepewnie
W dłoni kierunku
Szukając ratunku
Gdy na nią patrzył
Dojrzeć był raczył
Przyczynę odoru
Z rozporka otworów
Syczało gazem,
Który tym razem
Nie mając ujścia
Na zewnątrz pójścia
Sprawiał wrażenie,
Że jest pragnieniem
Był on tymczasem
Węglem z potasem
Co się wydostał
I w miejscu pozostał
Gdy dłoń Jarkowa
Do czynu gotowa
Z impetem natarła
Rozporek rozdarła
Gaz uwalniając
Smród zostawiając
I tak zatruty
Jarek zepsuty
Będąc na haju
Mści się na kraju.
Reklamy
