Smutno-śmieszny Panie prezydencie
Dawno temu stojąc na zakręcie
Wybrałeś drogę konfliktów pełną
Boś osobą nie jest samodzielną
W służbieś tylko jest jednego pana
Co on każe, Ty i Twoja dama
Bez namysłu stanowicie prawem
Upatrując sobie dobrą w tym zabawę
Tak się poniżyłeś w tych usługach
Że już bredni Twoich nikt nie słucha
Chciałeś wojska być zwierzchnikiem
Myśląc, że coś zrobisz krzykiem
Ministrowi o tym przypomniałeś groźnie.
Więcej on respektu szkolnej woźnej
Oddać gotów, niż dać Tobie rządzić sobą
Bo uważa, żeś niesprawną jest osobą.
On zapewne przed prezesem rownież klęka
Jest dla niego jednak więcej, niźli bękart.
Skoro z wojskiem nie za bardzo wyszło
Chyba wtedy Ci do głowy przyszło,
Że się zajmiesz dyplomacją zagraniczną
Bo jest rzeczą przecież skandaliczną
Że niewielu zna Twe imię w ambasadach
Przecież to groteska i tak nie wypada
I tym razem pan minister ryknął śmiechem
Niemal zakrztuszając własnym się oddechem
Znowu zatem Twej pozycji wielka siła
Na niewiele zdała się i niczego nie zmieniła.
Pomyślałeś sobie, zajmiesz się sądami
Bo minister straszy wszystkich w nich zmianami
Które czkawką mogą odbić się w przyszłości
Lecz pan prokurator tylko się rozzłościł
Trybunału spytał, kto ma jego zdaniem rację,
A ten zgodnie wyśmiał Twoje dywagacje
Bo nie po to prezes w nim ma swoich ludzi,
Żeby pan roztropek teraz mu marudził
On już dawno sprecyzował jaka będzie Twoja rola
Podpisujesz co Ci każą i pilnujesz żyrandola.
Przytrafiła Ci się zatem wielka fucha
Zbijasz krocie, chociaż Ciebie nikt nie słucha
I nie ważne, że przepięto Tobie taką oto metkę
Żeś pan z funkcji Prezydenta, zrobił marionetkę.
Widziane z Ekwadoru 
Skomentuj