Ekspresem przez zycie

Życie jest jak pociąg ekspresowy

Jeszcześ doń nie wsiadł a on już gotowy

By ruszyć i zabrać nas w drogę

Relacje z której zdamy przed Bogiem

Wszyscy ruszamy ze stacji Poczęcie

Już koła się kręcą, lecz pociąg jakby zawzięcie

Wciąż nie mógł nabrać prędkości

A nam tak spieszno jest do Młodości

Och jak rzesz przeklęcie wolno kręcą się koła

Przed nami jeszcze Żłobek, Przedszkole i Szkoła,

Koledzy i Koleżanki oraz Podwórko

Wspólne Zabawy i Szałas pod Chmurką

To wszystko fajnie, lecz nam w głowie kino

I film od lat szesnastu, który nam minął

Bo maszynista jakiś dziwnie złośliwy

Nie chce przyspieszyć i ciągle się dziwi

Dokąd tak bardzo my się spieszymy

Przecież dojechać i tak zdążymy.

Gdy wreszcie dotarliśmy do Młodości

Ogarnął nas wszystkich wybuch radości.

Już tempo pociągu nam nie przeszkadza

Jak jeden mąż każdy się zgadza

Na krótki postój by się rozglądnąć

A może nawet „cygarem” zaciągnąć

Bo stacja Młodość to doświadczenia

Bez, których nie ma naszego istnienia.

Lecz co to, pociąg zatrzymać się nie zamierza 

I już do stacji Matura zmierza

To ważny przystanek na naszej drodze

Pomyłka na nim kosztować może nas srodze

I choć kontakt z podróżującymi wciąż utrzymamy

Na chwilę się jednak porozsiadamy

Od stacji Matura juz dwa biegną tory

Nie pojedynczy jak do tej pory

Do stacji Studia zmierzają jedni

Dla innych, ich chleb powszedni

W miasteczku Praca się ulokował

By tam jego smaku mogli skosztować

Wkrótce na stacji Praca też się zjawili

Ci co przystanek Studia zwiedzili

I znowu wszyscy po jednym torze

Przez góry, doliny, pustynie i morze

W kierunku kolejnych stacji zmierzamy

A gdy znajdziemy Miłość się zatrzymamy

I chociaż przystanek to dla nas ważny

Nasz pociąg jak ktoś niepoważny

Wciąż kręci do przodu kołami

Przystanek Rodzina już jest przed nami

A zaraz za nią to stacja Dzieci

I coraz szybciej życie nam leci

Bo maszynista wszystko na opak robić się zdaje

Miast ująć gazu to go dodaje

Szybko minęły postoje Wakacje, Awanse, Przyjaźnie

I coraz bardziej i bardziej wyraźnie

Pociąg rozpędza się wbrew naszej woli

Emerytura, Wnuki, Choroby i Wszystko mnie Boli

Jak wszystkie przystanki ostatnie

I te minęliśmy szybko oraz bezwładnie

Jakbyśmy nad życiem tracili kontrolę

Dostając się w czyjąś niewolę

I pędzi ten ekspres na kark złamany

Już nie ma taty juz nie ma mamy

I juz w wagonach jakby mniej ludzi

To ktoś zasypia, to ktoś się zbudzi

By swój testament spisać ostatni

Bo juz do końca życiowej matni

Przystanków nam pozostało niewiele

Wciąż otaczają nas dzieci i przyjaciele

Jeszcze przystanki Zaduma i Bez Odpowiedzi Pytania

Jak choćby, czy wykonaliśmy swoje zadania?

Czasu na odpowiedzi nie mamy zbyt wiele

Bo oto stacja, która podróży naszej jest celem

Przez maszynistę została zapowiedziana

Dobiegły końca ziemskie wieczory i rana

Na stację Wieczność pociąg się wtacza

I widok przed nami inny się roztacza.

Ale o tym napiszę innym razem

Do rychłego zobaczenia. Tymczasem.

Reklama