Mamy w sejmie Antoniego
Na premiera tak ciętego
Że aż stracił resztę włosów
”Nikt nie słucha mego głosu
Toż to zdrajca jest narodu
Na wskroś, w poprzek i od spodu.
Nam usunąć jego trzeba
Kto to zrobi to do nieba
Zapewnione wejście będzie,
Znam kelnera co w tym względzie
Nagrał kogoś z tamtej strony
Choć jest teraz oskarżony
Wkrótce będzie na wolności
Zna się przecież paru gości.
Ja odchodzę już od zmysłów
Już brakuje mi pomysłów.
Dobrze z tym podsłuchem wyszło
Bo światełko dla nas błysło.
Prezes wreszcie się uśmiecha
A to dla mnie jest pociecha,
Bo markotny był ostatnio
A on duszą jest mi bratnią.
My tworzymy zgraną parę
Taką samą mamy wiarę,
On jest posłem, jam jest posłem
Choć mnie mylą z jakimś osłem.
Czyżby? Nie to nie uchodzi,
Nawet gdyby, nic nie szkodzi
Ja do końca walczyć będę
Dla prezesa rząd zdobędę”.
Mamy również Jarków paru
Jeden duży drugi maluch,
Znaczy wzrostem mały
Za to gębą okazały.
Kiedyś był premierem nawet
Potem zniknął również z gazet.
Nigdy z tym się nie pogodził
Swoich praw do dziś dochodzi,
Bo on wszystko wie najlepiej
Co nasłucha on się w sklepie,
Zaraz program z tego robi
Jak to biednych przysposobić.
Znany wszystkim ze stwierdzenia
Wszystko winą jest premiera.
Kiedyś Jarek duży
premierowi wiedzą służył,
Chciał już partię jego przejąć.
Wpadł na minę, po czym wiejąc
Grupę swoją skonstruował,
Bez poparcia wyparował.
Jest też Zbigniew solidarny,
Choć polityk z niego marny,
Nic innego nie potrafił
Kiedy do prezesa trafił.
Ten ministrem go mianował
A on afer naznajdował,
Że aż krajem się zatrzęsało
A trup wszędzie padał gęsto.
Na prezesa partie się szykował
Ale przegrał, więc bez słowa
Stworzył swoją partię małą,
Wszyscy z niej dziś uciekają,
Do prezesa tłumnie walą
Bo im słupki opadają.
Wypaść z sejmu jutro mogą,
To napawa wielką trwogą,
Utworzyli więc prawicę,
Z lewej ręki rękawicę.
Centrum w sejmie rząd zajmuje
Wśród którego dominuje
Partia co na czele ma Donalda
Niby mądry on jest, lecz ciamajda.
Niby Europejczyk taki
Ale włodarz byle jaki.
On też syndrom ma prezesa,
Wejdź mu w drogę już by wieszał.
Boją się go jak ogień wody,
Bo polityk z niego srogi.
Zmienia, krzyczy, odwołuje
Swoich ludzi proteguje.
Taka Ela na ten przykład
Gdzieś na torach dała wykład,
Że jak śniegu dużo spadnie
Pociąg w zaspę, sorry, ale wpadnie.
Ewa, koleżanka Eli, jako lekarz znana
W sejmie tak przepracowana,
Do szpitala już chce wracać,
Tylko czy naprawdę się opłaca.
Bartek razem z Radkiewiczem
Lubią kawiarniane życie.
Honor? Brzucha nie wypełni,
Oni nie są aż tak ciemni,
A że lubią zjeść na mieście
Dajcie spokój chłopom wreszcie.
W centrum mamy też ludowców
Byłych Waldka chłopców.
Teraz Januszowi podlegają,
Trochę Waldka też słuchają.
Janusz z Waldkiem równe chłopy
Jedna partia i dwa koty.
Mamy w sejmie też lewicę,
prawną z lewej ręki rękawicę.
Leszek tam rozdaje karty,
wiecznie czujny, wiecznie zwarty.
Rysiek z Wojtkiem się nie liczą
Chociaż sobie coś tam krzyczą.
Leszek swego czasu premierował
Wtedy Stanom podarował
Na Mazowszu kawał ziemi,
Ich prezydent na więzienie ją przemienił.
Tam Arabów torturował,
Tak Leszkowi podziękował.
Z lewej strony też Janusza mamy,
On jest trochę skołowany.
Sam już nie wie o co walczy,
Na kleryków ciągle charczy,
A to w kraju wielka siła
I już Janusz jak mogiła
Zapomniana, ledwie dyszy
Coś nadaje, nikt go już nie słyszy.
Jest też paru niezależnych,
To wypierdki swych potężnych,
Nieomylnych partii szefów,
Nie jest wcale im do śmiechu.
Wszystkich posłów cztery setki ponad,
Spisać wszystkich, toż bym skonał.
Po co tylu, ktoś zapyta?
Do koryta, do koryta.
